Moi drodzy! Mam dla Was propozycję. Stwórzmy w tym temacie zbiór żywotów naszych świętych i błogosławionych patronów bądź ludzi, którzy po prostu zachwycili nas swym świętym życiem.
Ja na początek załączam tu biografię św. Ojca Pio.


św. Ojciec Pio (Francesco Forgione) przyszedł na świat w miasteczku Pietrolcinie, w południowych Włoszech, w miesiącu rozkwitania kwiatów, 25 maja 1887 r. Był piątym spośród ośmiorga dzieci Peppy i Grazio Forgione. Jego mama Peppa wyznała, że był niepodobny do innych chłopców: ,,nigdy nie był niegrzeczny, czy źle się zachowywał''. Od wieku pięciu lat miewał wizje Nieba i był przedmiotem prześladowań przez szatana; w widzeniach rozmawiał z Panem Jezusem, Jego Matką, oraz ze swoim Aniołem Stróżem lecz � niestety � te doświadczenia Nieba przeplatane były obecnością piekła i szatana.

W 1903 r., wskutek umartwień i słabego zdrowia, bliski był śmierci. Lekarze stwierdzając wyczerpanie organizmu pewni byli, że wkrótce umrze. Słaby, lecz silny siłą ducha, przyjął wtedy franciszkański habit Kapucynów, rozpoczynając życie zakonne i nowicjat � a wraz z nim intensywne życie nauki, modlitwy, ubóstwa i pokuty. W 1909 r., na skutek choroby znalazł się znów w Pietrolcinie, przy boku matki. Rozpoczynał się wtedy jeszcze jeden intensywny etap jego niezwykłego życia, pełen mistycznych cierpień, niewidocznych stygmatów, i straszliwej walki z szatanami usiłującymi go zniszczyć. ,,Wszystko stało się tutaj'' mówił potem, cała jego przyszłość została tu przygotowana. Jedenastego stycznia 1910 r. otrzymał święcenia kapłańskie w katedrze Benevento. W roku 1916 znajdujemy księdza Pio w kościele w San Giovanni Rotondo, z jego zabytkową i mistyczną kalwarią Gargano, w miejscu które wkrótce miało się stać jego Jerozolimą, i gdzie wkrótce zaczął być znany wśród miejscowej ludności jako ,,świątobliwy ojczulek''. Tutaj stał się ,,ofiarą miłości'', na przebłaganie za grzechy, jako odkupieńcza ofiara i odnowiciel duchowy tłumów które licznie ściągały aby oddać cześć krwawiącym ranom na jego dłoniach i stopach. Stygmaty otrzymał 20 września 1918 r. gdy modlił się przed krzyżem umieszczonym na chórze starego kościółka, z rąk niezwykłej postaci podobnej do anioła. Rany stygmatów pozostały otwarte i krwawiące przez pięćdziesiąt lat. Był to jeden z powodów dla których przez lata ściągali do San Giovanni Rotondo lekarze, naukowcy, dziennikarze i zwyczajni ludzie, chcąc zobaczyć ,,świątobliwego braciszka''.

Zwykle budził się wczesnym rankiem (a właściwie jeszcze w nocy) aby przygotować się do Mszy Świętej. Każdego ranka o godzinie 4-tej zawsze setki a czasem nawet tysiące wiernych czekały już na otwarcie drzwi kościoła. Po Mszy Świętej większość czasu poświęcał modlitwie i słuchaniu spowiedzi. Zmarł 23 września 1968 roku, po pięćdziesięciu latach od otrzymania stygmatów, zamykając upragnioną misję swego serca: prawdziwego krzyża i prawdziwego ukrzyżowania. W liście datowanym 22 pażdziernika 1918 r, ojciec Pio tak opowiedział o swoim doświadczeniu krzyża:

,, ...Coż mogę powiedzieć ci o moim ukrzyżowaniu? Mój Boże! Co za wstyd i co za upokorzenie odczuwam gdy gdy próbuję opowiedzieć komuś co uczyniłeś mi, twemu nędznemu stworzeniu! Stało się to rankiem 20-go (września) � byłem na chórze, po udprawieniu Mszy Świętej, gdy niespodziewanie ogarnął mnie błogi spokój podobny do miłego snu. Wszystkie zmysły mojej duszy, wewnętrzne i zewnętrzne, znajdowały się w stanie niewypowiedzianego spokoju. Wewnątrz mnie i wokół panowała głęboka cisza, przejął mnie pokój i potem w mgnieniu oka odczułem nagle całkowite opuszczenie wraz z kompletnym oderwaniem się od wszystkiego. Gdy to się działo zobaczyłem tajemniczą postać, podobną do tej którą już widziałem 5-tego sierpnia, jedyna różnica była w tym, że z Jego rąk, nóg, i z boku kapała krew. Ten widok przestraszył mnie: tego co czułem w tym momencie nie da się opisać. Myślałem, że umrę � i umarłbym � gdyby Pan nie interweniował i nie podtrzymał mego serca, które omalże nie rozsadziło mi piersi. Zjawisko zniknęło a ja zdałem sobie sprawę, że moje ręce, stopy, i bok były przebite i sączyły krew. Możesz wyobrazić sobie mękę jaką odczuwałem wówczas i jaką niemalże odczuwam każdego dnia. Rana serca nieprzerwanie krwawi, zwłaszcza od czwartku wieczór do soboty. Mój Boże, umieram z bólu, męki i wstydu jaki odczuwam w głębi duszy. Boję się, że wykrwawię się na śmierć! Mam nadzieję, że Bóg słyszy moje jęki i odwróci tę rzecz ode mnie.''

W ciągu lat wierni, pielgrzymując z każdej części świata, przybywali do księdza-stygmatyka aby otrzymać od niego wstawiennictwo u Boga. Przez pięćdziesiąt lat w modlitwie, pokorze, i w ofiarnym cierpieniu realizował posłanie miłości. Czynił to w swoich inicjatywach skierowanych w dwu kierunkach: pionowym � ku Bogu � poprzez ustanowienie ,,grup modlitewnych'' i poziomym � ku cierpiącej wspólnocie � poprzez budowę nowoczesnego szpitala ,,Domu ulgi w cierpieniu''.

We wrześniu 1968 r. tysiące pielgrzymów duchowych dzieci o. Pio zebrało się  w S. Giovanni Rotondo na IV Międzynarodowj Konferencji Grup Modlitewnych, by obchodzić pięćdziesiątą rocznice otrzymania stygmatów przez O. Pio. Nikt nie mógł przewidzieć, że o 2:30, 23 września 1968 r. ziemskie życia Ojca Pio z Pietrelcina dobiegło końca.

http://www.padrepio.catholicwebservices … _index.htm

Filip Neri, jeden z grona wielkich reformatorów XVI wieku, zaliczany do wielkich mistyków chrześcijaństwa, przez swój oryginalny sposób życia i właściwe swojej niezależnej osobowości zachowanie się, bywał niestety często źle rozumiany i w fałszywym świetle przedstawiany potomnych. Niektóre fakty z jego życia urosły do legendy na miarę "Fioretti" św. Franciszka. Biografowie ze stygmatyka Ducha św. i męża pokory i prostoty, człowieka florenckiego humoru i radości, uczynili z niego dziwaka, wesołka, dowcipnisia i ekstrawaganta. Ten mit do dziś pokutuje w umysłach tych, którzy znają Filipa pobieżnie z kilku jego żartów urządzonych mieszkańcom Wiecznego Miasta, albo poznali go z kart mdłych żywotów. Filip, mimo swej popularności zwłaszcza w Rzymie, jest świętym mało znanym. Przyczyniło się do tego między innymi i to, że w swej pokorze uważając się za sługę nieużytecznego, nie napisał żadnych dzieł, jak np. jemu współcześni: św. Ignacy, św. Teresa, czy św. Jan od Krzyża, a to co napisał i co mogłoby ukazać jego świętość, jego szkołę duchowości i co mogłoby być świadectwem życia, kazał spalić przed swoja śmiercią.

Ojczyzną Filipa była Florencja, miasto Dantego, Michała Anioła, Medyceuszy, ale także miejsce działalności słynnego "proroka z Ferrary" Hieronima Savonaroli. Tam się urodził 21 lipca 1515 roku. Był w każdym calu dzieckiem tego miasta; poglądy w nim głoszone sposób życia głęboko zapisały się w jego osobowości. Niezależność, szacunek dla każdego człowieka, szeroko pojęte idee demokratyczne, humor, wrażliwość na piękno, prostota - to dziedzictwo, jakie otrzymał od tego miasta.

Filip posiadał charakterystyczny dla florentczyków urok i dowcip. Ponnelle-Bordet określił go trafnie włoskim słowem 'festivit '. Oznacza ono 'niezwykle dobry humor, serdeczność w podejściu do bliźnich, naturalność w obcowaniu towarzyskim..., postawę, która rozciąga się na wszystko - osoby i rzeczy, zwłaszcza jednak na zmienne koleje losu. Na co dzień jest to wolność od trosk, ... zdolność do obracania w żart tego wszystkiego, z czego nie można wyciągnąć żadnej radości.

Wielki wpływ na jego duchową postawę wywarli w tym czasie florentcy dominikanie z kościoła św. Marka. Właśnie tam, w krużgankach klasztoru OO. Domikanów mógł podziwiać tchnące głęboką duchowością, słynne malowidła błogosławionego Fra Angelica; tam pokazano mu też celę Savonaroli i jego Biblię. Po latach, Filip wyzna pewnemu dominikanowi: "W moim życiu wszelkie dobro otrzymałem od waszych ojców z San Marco".

W siedemnastym roku życia opuszcza na zawsze swoje rodzinne miasto. Na krótki czas zatrzymuje się w San Germano (dziś Casino), małym miasteczku położonym u stóp Monte Casino, gdzie spełniając wolę swego bezdzietnego stryja przygotowuje się do zawodu kupca i przejęcia jego majątku.

Jak toczyło się jego codzienne życie, nie wiemy dokładnie. Jego wcześni biografowie informują wprawdzie, że wędrował często do różnych kościołów i samotnych kaplic. Na pewno odwiedzał także słynne opactwo benedyktynów na Monte Casino. Świadectwa historyczne o tym nie są jednak zbyt liczne i pochodzą z późniejszych czasów. Caietani tak pisze w 1641 roku: 'Filip Neri, założyciel Kongregacji Oratorium, podwaliny swojej wielkiej doskonałości tworzył w San Germano i w Monte Casino. Tam zdobywał ducha świętych cnót i pobożności, zwłaszcza pod kierownictwem Euzebiusza z Eboli, jednego z najpobożniejszych mnichów na Monte Casino i szlachcica z Neapolu' (Lentini).

Z czasu pobytu u stóp Monte Casino wywodzi się z pewnością zamiłowanie Filipa do liturgii i do Ojców pustyni. Tam nauczył się także starej formy życia wspólnego i poznał wartość 'stabilitas loci'. Szczególnie bliską sercu Filipa była dewiza benedyktynów: 'Nihil amori Christi praeponere' (Nic nie przekładać ponad miłość do Chrystusa).

Dla Filipa był to czas trudnych, życiowych decyzji. Czas gorącej modlitwy: "Jak Ty wiesz i chcesz, tak czyń ze mną, Panie! Nie chcę niczego więcej, jak tylko pełnić, Panie, świętą wolę Twoją!". Ostatecznie rezygnuje z kupieckiej kariery, zrzeka się majątku, i jako nieznany i biedny pielgrzym przybywa około 1534 roku do Rzymu. Historyk Kościoła, Ludwik von Pastor powiedział o tej decyzji; "Ten krok jest tak samo heroiczny jak te, których dokonali Benedykt z Nursji i Franciszek z Asyżu, gdy odwrócili się od świata i jego błyszczącej złudy".

W Rzymie Filip pozostanie już do końca swego życia, darzył to miasto głęboką miłością. "Dla Rzymu żył, pracował, uczył się i modlił, kochał i umierał! Rzym był obecny w jego umyśle i w sercu, w jego dziełach i planach, nim się radował i przez niego cierpiał. Dla Rzymu był św. Filip człowiekiem kultury i miłości,... nauczania i modlitwy".

Wykształcenie, jakie otrzymał we Florencji, pozwala mu zająć się wychowywaniem synów pewnego florentczyka zamieszkałego w Rzymie. W zamian za to dostaje coś do zjedzenia i kąt do spania. W tym czasie Filip rozpoczyna studia filozoficzne w akademii "Sapienza" i teologiczne u Augustianów. Wciąż jednak nie ma jakichś konkretnych planów na przyszłość.

Już w okresie studiów prowadzi intensywne życie modlitwy. W szczególny sposób pociągała go cisza katakumb. W tamtych czasach znane były tylko katakumby św. Sebastiana. Dla Filipa było to miejsce spoczynku pierwszych chrześcijan, którzy oczekiwali na zmartwychwstanie. Chodził tam często i spędzał całe noce na modlitwie. Pewien dominikanin powiedział później, że Filip 'żył' tam przez dziesięć lat.

Ta modlitwa spontanicznie rozbudza w nim ducha apostolskiego. Jako student odwiedza szpitale, pomaga chorym, potrzebującym pomocy. Kiedy zdobył zaufanie i przekonał największych sceptyków, że działa bezinteresownie - próbuje leczyć także dusze tych ludzi, tak często okaleczone. Doświadczył, że idzie mu to dosyć łatwo. Jakiś charyzmat szybko jednał mu serca. Czuł się potrzebny dla nędzarzy ciała i ducha.

Przerywa studia, aby cały czas poświęcić chorym i opowiadać im o miłości i miłosierdziu Bożym. Szybko znajduje naśladowców. Rozszerza swoje apostolstwo na ulice i place, idzie do warsztatów i składów handlowych. Nie zawsze jest chętnie słuchany, często staje się przedmiotem drwin. Święty upór i wiara przełamują zniechęcenie i gorycz porażki. Należy do współzałożycieli "Bractwa Trójcy Świętej dla opieki nad pielgrzymami i przytułkami dla chorych" (1548), które już w roku 1550, w czasie jubileuszu, zdało egzamin z odznaczeniem, spiesząc z pomocą tysiącom utrudzonym pątnikom.

Idąc za radą, a raczej nakazem swego spowiednika przyjmuje w roku 1551 święcenia kapłańskie. Liczy wówczas 36 lat. Od tej chwili zakres jego pracy pozostaje ten sam, ale środki i kompetencje o wiele bogatsze. Rzymianie szybko odkryli w tym pobożnym i skromnym księdzu, doskonałego spowiednika i kierownika duchowego.

Praktyka konfesjonału przekonuje go o katastrofalnie niskim poziomie wiedzy religijnej penitentów i dlatego rozpoczyna poza konfesjonałem i amboną ich religijne dokształcanie. Zaczyna od kilku słuchaczy, których gromadzi w swoim mieszkaniu. Po kilku latach zapoczątkowane w ten sposób zgromadzenia oratoryjne liczą już kilkanaście tysięcy uczestników.

Oratorium było niezwykłym "zjawiskiem" w życiu religijnym i kulturalnym Rzymu, było zarazem niezwykle skuteczną i nowatorską metodą duszpsterską. Oratorium było nowym sposobem modlitwy i życia chrześcijańskiego: było spotkaniem ludzi, śpiewem i pieśnią pochwalną i muzyką. Zrodziło się z troski Filipa o swych penitentów, zwłaszcza młodych, tak podatnych na złe wpływy świata. W Oratorium Filipa mówi się prosto, nie z ambony, a w sposób "familiarny". Czyta się i rozważa Pismo św., żywoty świętych, pisma o tematyce ascetyczno-duchowej. Systematyczne wykłady z historii Kościoła prowadzi późniejszy wielki historyk i kardynał Cezary Baroniusz. Dla Oratorium ujawniają swe talenty twórcy pieśni religijnych, autorzy sztuk testralnych, kompozytorzy, twórcy nawet tej miary, co Palestrina. Czymś normalnym w Oratorium stało się udzielanie głosu świeckim. W ten sposób nie byli oni tylko biernymi słuchaczami, ale mogli poczuć się potrzebni w Kościele. To budziło w nich zainteresowanie problemami Kościoła i ducha apostolskiego.

Ktoś słusznie napisał: "Z pieśniami wychodzono z Oratorium na ulicę, i z pytaniem: Co dzisiaj dobrego mamy zdziałać? Nie wielkiego lub sensacyjnego, lecz dobrego. Szli więc przez Rzym ludzie zachwyceni wielkością Boga, mądrością zawartą w ewangelii oraz prostotą prawd Chrystusowych. Były to nie pochody triumfalne, w których dostojnicy kościelni i świeccy zajmowali zwykle pierwsze miejsca, ale pielgrzymki do siedmiu najważniejszych rzymskich kościołów, gdzie uczestnicy stawali w prawdzie i pokorze przed Bogiem. Tak przywracano stolicy chrześcijaństwa charakter sakralny, któremu humaniści przeciwstawiali tęsknotę za Romą cezarów".

Nic zatem dziwnego, że znaleźli się też tacy, którzy w spotkaniach urządzanych przez Filipa dopatrywali się niebezpieczeństwa. Oskarżyli go, że sprzyja "nowinkom" niebezpiecznym dla wiary, że tworzy sektę... Doszło do tego, że surowy papież Paweł IV zakazał Filipowi na pewien czas tej działalności, a nawet na piętnaście dni odebrał mu prawo do spowiadania. Filip zniósł tę próbę w pokorze. Wszystko się wkrótce szczęśliwie wyjaśniło. Papieże nadal darzyli go zaufaniem, a nawet przyjaźnią, jak Grzegorz XIV (1590-91), czy Klemens VIII (1592-1605).

Kiedy ćwiczenia oratoryjne objęły cały Rzym, kiedy stało się czymś modnym chodzić do Oratorium, Filip organizuje grupę stałych współpracowników; niektórych z nich przeznacza do kapłaństwa - to oni stworzyli wspólnotę życia, która później dała początek nowemu zgromadzeniu. Przez długi czas Filip wzbraniał się przed nadaniem tej wspólnocie kapłanów jakichś form społeczności zakonnej. Nie w jego stylu byłoby przyjęcie tytułu "założyciela". Papieże jednak nalegali, żeby ten luźny związek duchownych przekształcił się wreszcie w zgromadzenie o stałej i sciśle określonej strukturze prawnej. Stało się to 15 lipca 1575, za czasów p. Grzegorza XIII.

W uznaniu zasług, papież Grzegorz XIII chciał obdarzyć Filipa godnością kardynała. Nie przyjął jej. Współcześni dostrzegli w tym geście lekcję prawdziwej wielkości, daną ludziom XVI wieku, kuszonym do wywyższania się ponad prawdy i prawa Boże.

Ostatnie lata życia Filip przeznaczył na pracę w konfesjonale i na rozmowy z przyjaciółmi. Zmarł mając 80 lat (26.05.1595), a kard. Baroniusz, jego uczeń napisał o nim: "aż do 80 roku życia, aż do samej śmierci nie żył dla siebie, lecz dla dobra drugich, dla dobra swoich Rzymian, a Rzym odpłacił mu się za to bezgranicznym zaufaniem. starcem już będąc, pozostał nadal Apostołem Wiecznego Miasta, a jego apostolstwo rozciągało się na wszystkie kategorie ludzi, począwszy od papieża do ostatniego ulicznika". Te słowa nie mają nic z przesady czy taniego komplementu.

Do dziś, każdego roku, w dniu 26 maja, w rocznicę śmierci Filipa, przy drzwiach Chiesa Nuova w Rzymie, kościoła w którym spoczywaja doczesne szczątki Świętego, Przełożony Kongregacji Rzymskiej przyjmuje delegację zarządu miasta Rzym, która przekazuje ufundowany przez Rzym kielich jako wotum dziękczynne dla swojego drugiego Apostoła - św. Filipa.
                

Copyright © 1997-2002 Kongregacja Oratorium Św. Filipa Neri w Tarnowie

Święta Agata jest jedną z najbardziej czczonych w chrześcijaństwie świętych, i to już w czasach starożytnych. Urodziła się w 235 r. w Katanii na Sycylii. Należała do rodu arystokratycznego. Po przyjęciu chrztu ofiarowała całe swoje życie na służbę Chrystusowi w dziewictwie. Na jej urodę zwrócił uwagę prefekt miasta, który rozpoczął starania o jej rękę lecz bezskutecznie. Odrzucając oświadczyny ściągnęła na siebie gniew i nienawiść prefekta, który kazał ją oddać do domu rozpusty. Gdy mimo to pozostawał w dziewictwie poddano ją różnym wyszukanym torturom cielesnym, takim jak rozszarpanie, obcięcie piersi. Na koniec wrzucono ją na rozpalone węgle, na których zakończyła życie 5 lutego 251 r.
Ciało jej z czcią pochowano poza miastem. Gdy po jej śmierci lawa popłynęła z Etny wprost na Katanię i w pewnym momencie nagle zmieniła kierunek omijając miasto, mieszkańcy przypisali to jej wstawiennictwu u Boga. Czcili ją odtąd jako swoją szczególną Patronkę. Z czasem zaczęto wzywać jej imienia we wszystkich sprawach związanych z burzą i ogniem, później także stała się patronką odlewników i ludwisarzy (producentów dzwonów) oraz kominiarzy i pielęgniarek. Kobiety modliły się do św. Agaty podczas bólu piersi i przy niektórych innych chorobach, a także podczas karmienia piersią.
W ikonografii przedstawia się ją z domem w płomieniach, wybuchającą Etną, pochodniami i kleszczami, którymi ją katowano, z piersiami na misie oraz z kością słoniową jako symbol jej czystości i nieugiętości.
W dzień jej wspomnienia jest zwyczaj poświęcania pieczywa, wody i soli, których używa się potem jako zabezpieczenia przed żywiołami – ogniem, sztormem, burzą i piorunami.

Złote myśli:

"Chleb i sól świętej Agaty od ognia strzeże chaty."
"Gdzie święta Agata, bezpieczna tam chata."

Patronka pielęgniarek, odlewników, ludwisarzy, kominiarzy

ŚWIĘTA JADWIGA KRÓLOWA (moja patronka, którą wybrałam sobie na bierzmowaniu)

Była najmłodszą córką (prawnuczką króla Władysława Łokietka) króla Węgier i Polski Ludwika I Wielkiego i Elżbiety Bośniackiej. Urodziła się 18 II 1374 r. w Budzie. W dzieciństwie została przeznaczona na żonę Wilhelma Habsburga (zaręczona w 1378 r.), przez pewien czas przebywała na dworze wiedeńskim. Po śmierci najstarszej siostry Katarzyny w 1379 r. powróciła na Węgry, aby tu przygotowywać się do objęcia w przyszłości tronu węgierskiego, kształcić się, zdobywać wiedzę. Dzięki swoim kuzynkom Piastównom Annie i Jadwidze poznała język polski i naszą kulturę. Król Ludwik wyznaczył na tron Polski swoja córkę Marię zamężną z Zygmuntem Luksemburskim. Jednakże Maria po śmierci ojca została wybrana przez Węgrów na tron węgierski. Wówczas Polacy zażądali od Elżbiety Bośniackiej, aby do Krakowa przybyła jej córka Jadwiga. Po trudnych pertraktacjach Elżbieta przyjęła warunki postawione przez stronę polską i Jadwiga została ukoronowana w katedrze wawelskiej przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Bodzantę 15 lub 16 X 1384 r. na króla Polski. Za radą panów polskich i na ich prośbę Jadwiga zerwała zaręczyny z Wilhelmem i zgodziła się wyjść za mąż za starszego od siebie o 20 lat wielkiego księcia Litwy Jagiełłę. Można powiedzieć, że złożyła swoje życie w ofierze dla Boga i Polski. Jagiełło przyjął chrzest w katedrze wawelskiej 15 II 1386 r., a trzy dni później miał miejsce ślub Jadwigi z nowym królem Polski. Koronacja Władysława Jagiełły odbyła się 4 III 1386 r. w katedrze wawelskiej. Jagiełło postanowił, że Litwini przyjmą wiarę katolicką.

W lutym 1387 r. rozpoczęła się chrystianizacja Litwy od mieszkańców stolicy — Wilna. Jadwiga przysyłała na Litwę neofitom białe lniane szaty. Na jej prośbę i króla Władysława papież Urban VI erygował 12 III 1388 r. diecezję wileńską, kościół katedralny i na pierwszego biskupa diecezji wyznaczył sufragana gnieźnieńskiego Andrzeja Jastrzębca. Chcąc umocnić dzieło chrystianizacji Litwy królowa Jadwiga założyła w Pradze kolegium dla Litwinów, gdzie mieli się kształcić kapłani narodowości litewskiej. Z myślą o umocnienie wiary na Litwie zabiegała o powstanie wydziału teologicznego w Akademii Krakowskiej, co stało się faktem w roku 1397. Razem z mężem sprowadziła do Krakowa benedyktynów wschodniej reguły (w przewidywaniu misji na wschodzie), którzy celebrowali liturgię w języku słowiańskim. Królowa zabiegała też o pokój z Krzyżakami. Znana była z głębokiej religijności i wielkich dzieł miłosierdzia. Obdarowywała kościoły, m.in. katedrę wawelską, fundowała szpitale (czyli domy dla ubogich), wspomagała biednych. Swoje klejnoty przekazała na utrzymanie Akademii Krakowskiej. Pełna zasług i w opinii świętości odeszła do Pana 17 VII 1399 r., w kilka dni po śmierci swojej maleńkiej córki (A. Strzelecka, A. Witkowska, K. Kuźmak).

Piękne świadectwo o królowej Jadwidze dał ks. Jan Długosz: „Była ona bardzo powabna na twarzy, lecz obyczajami i cnotami powabniejsza; krzewicielka wiary katolickiej na Litwie (...) Ona przez Wielki Post i Adwent poskramiała ciało swoje włosiennicą i nadzwyczajnymi umartwieniami. Była pełna wielkiej szczodrobliwości wobec biednych, wdów, przybyszów i wobec wszelkich nędzarzy i potrzebujących. Nie było w niej lekkomyślności, nie było gniewu (...) pychy, zazdrości lub zawziętości. Odznaczała się głęboką pobożnością i niezmierną miłością Boga”. (Liturgia Godzin, t. III, s. 1327).

Z chwilą śmierci rozpoczął się kult Jadwigi, wierni uciekali się do niej w modlitwach, otrzymywali łaski, o czym świadczyły liczne wota. Jednakże jej beatyfikacji dokonał dopiero papież Jan Paweł II w Krakowie 8 VI 1979 r., zatwierdzając publiczny kult, jakim cieszy się królowa Jadwiga „od niepamiętnych czasów”. Kanonizacja królowej Jadwigi miała miejsce również w Krakowie 8 VI 1997 r. Grób św. Jadwigi (jej relikwie) znajduje się w katedrze na Wawelu.

W ikonografii św. Jadwiga najczęściej jest przedstawiana jako młoda królowa, w koronie z lilii andegaweńskich na rozpuszczonych włosach, z insygniami władzy (berłem i jabłkiem), często także z herbami Polski i Litwy (J. Kuczyńska).

Liturgiczny obchód ku czci św. Jadwigi Królowej przypada na dzień 8 czerwca i ma rangę wspomnienia obowiązkowego. Uroczystość ku czci św. Jadwigi Królowej obchodzi jedna parafia w Białymstoku, erygowana pod wezwaniem Świętej w roku 1984 przez bp. Edwarda Kisiela dla podkreślenia jej wielkich zasług dla chrystianizacji Litwy i diecezji wileńskiej, do której nasza obecna Archidiecezja Białostocka należała do 5 VI 1991 r. Podczas Mszy Świętej ku czci św. Jadwigi Królowej prosimy, abyśmy za wstawiennictwem naszej Patronki, gorliwej krzewicielki wiary i miłości, stali się apostołami prawdy i dobra, jaśnieli świętą i czynną miłością oraz z takąż miłością służyli Bogu w naszych bliźnich i z braterską gotowością zaspokajali ich potrzeby.

Niech więc św. Jadwiga Królowa będzie nam przykładem bezgranicznej miłości do Boga, zatroskania o losy Ojczyzny i postawy miłosiernej wobec naszych bliźnich.

Święta Marta z Betanii

Marta pochodziła z Betanii, miasteczka położonego na wschodnim zboczu Góry Oliwnej, w pobliżu wioski Betfage, odległego od Jerozolimy ok. 3 km drogi. Była siostrą Marii i Łazarza, których Chrystus darzył swą przyjaźnią. Bardzo wiele razy gościła Go w swoim domu. Św. Łukasz opisuje szczegółowo jedno ze spotkań (Łk 10, 38-42). Martę wspomina w Ewangelii św. Jan, odnotowując wskrzeszenie Łazarza. Wyznała ona wtedy wiarę w Jezusa jako Mesjasza i Syna Bożego (J 11, 1-45). Ewangelista Jan opisuje także wizytę Jezusa u Łazarza na sześć dni przed wieczerzą paschalną, gdzie posługiwała Marta (J 12, 1-11). Właśnie z Betanii Jezus wyruszył triumfalnie na osiołku do Jerozolimy w Niedzielę Palmową (Mk 11, 1). Wreszcie w pobliżu Betanii Pan Jezus wstąpił z Góry Oliwnej do nieba (Łk 24, 50).

Na Wschodzie cześć św. Marty datuje się od wieku V, na Zachodzie - od wieku VIII. Już w wieku VI istniała w Betanii bazylika na miejscu, gdzie miał stać dom Łazarza i jego sióstr. Św. Marta jest patronką gospodyń domowych, hotelarzy, kucharek, sprzątaczek i właścicieli zajazdów. Legenda prowansalska głosi, że po Wniebowstąpieniu Jezusa Żydzi wprowadzili Łazarza, Marię i Martę na statek bez steru i tak puścili ich na Morze Śródziemne. Dzięki Opatrzności wszyscy wylądowali szczęśliwie na wybrzeżu Francji, niedaleko Marsylii. Łazarz miał zostać pierwszym biskupem tego miasta, Marta założyła w pobliżu żeński klasztor, a Maria pokutowała w niedalekiej pustelni.

Św. Katarzyna ze Sieny (1347 - 1380)

Była 24 dzieckiem Lapy i Jakuba Benincasa, farbiarza ze Sieny. Jako najmłodsza dziewczynka, była rozpieszczaną ulubienicą całej rodziny. Już w dzieciństwie miała wizje Pana Jezusa, któremu obiecała, że będzie należeć tylko do Niego.

Z tego powodu w wieku 12 lat popadła w ostry konflikt ze swoją matką, która chciała wydać ją za mąż. Katarzyna kategorycznie odmówiła, a gdy nie pomogły perswazje i błagania – obcięła włosy. Donia Lapa nie dała za wygraną: zwolniła służącą i obarczyła jej obowiązkami najmłodsze, ukochane dziecko. Dzięki temu Katarzyna nauczyła się kontemplacji wśród zgiełku wielkiej rodziny i licznych codziennych obowiązków. Pisała później, że spotyka się z Jezusem w celi swojego serca.

Po trzech latach prób siłowych jej matka zrozumiała, że nie wygra – Katarzyna wstąpiła do pokutniczego Trzeciego Zakonu Dominikańskiego w mieście rodzinnym. Jego członkinie nie żyły za klauzurą, ale pozostając w świecie nosiły habity iprowadziły ascetyczny tryb życia. Z wielką gorliwością młoda sienenka podjęła wszelkie umartwienia, zalecane przez zakon, w miejskim szpitalu opiekowała się z oddaniem i wielką troskliwością trędowatymi, w których widziała samego Chrystusa. Tu dosięgło ją jedno z najbardziej bolesnych w jej życiu cierpień – została oskarżona o niemoralne prowadzenie. Potwarz ta zabolała ją tak bardzo, że błagała Jezusa, aby zsyłając jej największe nawet cierpienia, tego jednego jej oszczędził. Nigdy później nie była oskarżana o niemoralne życie, choć dużo podróżowała, gromadzili się wokół niej teolodzy, artyści i uczeni, elity Sieny.

W 1374 roku została wezwana przed trybunał inkwizycji we Florencji, który zbadał jej pisma i nauczanie, gdyż zrodziły się wątpliwości, czy kobieta ma prawo pouczać papieży i królów. Jednak proces wykazał jej niewinność i Katarzyna mogła bez przeszkód prowadzić swą dotychczasową misję. Polegała ona na pisaniu listów do możnych tego świata – do papieży, kardynałów i biskupów, królów (m.in. Węgier) i królowych (także do Elżbiety Łokietkówny), do kondotierów i złotników, ale także „do pewnej nierządnicy z Perugii, na prośbę jej brata”. Pisała zaś w imieniu swojego Oblubieńca, nawoływała do pokuty i nawrócenia, do słuchania Boga, a nie ludzi. Czuła się do tego upoważniona, gdyż pod koniec karnawału 1367 roku, gdy cała Siena wspaniale się bawiła, a „mała pustelnica” oddawała się pokucie, przeżyła mistyczne zaślubiny z Jezusem Chrystusem, swoim Oblubieńcem. Odtąd miała świadomość Jego stałej obecności w swym sercu, a na serdecznym palcu pierścień, który jej ofiarował na znak zaślubin.

Nieuczona i niepiśmienna córka farbiarza, która dyktowała wykształconym zakonnikom swe listy, nawoływała papieży, aby powrócili z Awinionu do Rzymu i zakończyli okres gorszącej, trwającej od 1309 roku niewoli i zależności od królów francuskich. Była w tych listach zdecydowana i gorliwa, perswadowała, udzielała rad i wskazówek. ”Zauważyłam, Ojczulku mój miły, że wilk wynosi z owczarni twe owce, a nie ma nikogo, kto by mu przeszkodził” – pisała bez ogródek do Grzegorza XI. Gdy jednak jej gorliwe upomnienia nie odniosły pożądanego skutku, udała się do Awinionu, aby osobiście spotkać się z papieżem. Jak zawsze, tak i teraz, córka farbiarza nie traciła pewności – kategorycznie i bardzo pokornie żądała od głowy Kościoła, aby udał się tam, gdzie wskazuje sam Chrystus. Gdy Grzegorz XI w 1377 roku ostatecznie zdecydował się na powrót, współcześni, a także późniejsi historycy i badacze uznali, że jest to zasługa św. Katarzyny.

Po jego śmierci, która nastąpiła rok po powrocie do Rzymu, kardynałowie wybrali na jego następcę arcybiskupa Bari, który wybrał imię Urbana VI, ale jego surowość zraziła kardynałów. Wybrali więc „konkurencyjnego” papieża – Klemensa VII. Był to początek rozłamu Kościele zachodnim, trwającego 39 lat. Święta sienenka nie doczekała powrotu Kościoła do jedności, jednak robiła wszystko, aby utwierdzić autorytet prawowitego następcy św. Piotra. Nawoływała do postu i modlitwy w intencji Urbana VI, popierała reformy, które wdrażał. Na jego prośbę przeniosła się do Rzymu. Tu, wyczerpana i osłabiona, zmarła 29 kwietnia 1380 roku. Lud rzymski tłumnie uczestniczył w jej pogrzebie i – jak pisze bł. Rajmund z Kapui, jej spowiednik i pierwszy biograf – wielu uczestników doznało na grobie sienenki cudu uzdrowienia. Relikwie świętej spoczywają w rzymskim kościele ojców dominikanów Santa Maria della Minerva.

Jej spuścizna zawiera 389 listów, wybitne dzieło mistyczne „Dialog, czyli rozmowa z Bogiem”, 26 modlitw.

Św. Katarzyna została kanonizowana 26 czerwca 1461 roku przez papieża Piusa II. W 1866 roku Pius IX ogłosił ją patronką Rzymu, a Pius XI w 1939 roku patronką Włoch (obok św. Franciszka z Asyżu). 4 października 1970 roku Paweł VI ogłosił św. Katarzynę doktorem Kościoła. Wraz ze św. Teresą z Avili i św. Teresą z Lisieux jest ona jedną z trzech kobiet, które są zatwierdzonymi przez Kościół mistrzyniami życia chrześcijańskiego.
Jan Paweł II ogłosił ją 1 października 1999 r. współpatronką Europy.
„Katarzyna, skromna i nieustraszona tercjarka dominikańska, przywróciła pokój w swej rodzinnej Sienie, we Włoszech i w Europie XIV wieku; nie szczędziła swych sił dla Kościoła, doprowadzając do powrotu Papieża z Awinionu do Rzymu” – powiedział przy tej okazji papież.

No to może coś o mojej patronce  bł. Miriam od Jezusa Ukrzyżowanego

Najchętniej nazywała siebie samą Maleńką Nic, a przecież w jej życiu wyjątkowo wyraziście ujawniały się znaki Bożej obecności. Do dziś siostra Miriam od Jezusa Ukrzyżowanego, ogłoszona błogosławioną 13 listopada 1983 r. przez papieża Jana Pawła II, znana jest pod imieniem Małej Arabki. Pisano o niej: jest córką ziemi patriarchów, proroków, apostołów, Jezusa i Matki Przenajświętszej.
Co więcej, ona sama stanowi wspaniałą przypowieść – tę o królestwie niebieskim obiecanym maluczkim i pokornym tego świata...

Dziecko wymodlone w Betlejem

Miriam Baouardy urodziła się w rodzinie arabskich katolików, w wiosce Abellin, która leży w połowie drogi między Hajfą i Nazaretem. 5 stycznia 1846 r. urodziła się córeczka, która na chrzcie otrzymała imię Miriam. Rok później na świat przyszedł chłopiec, któremu nadano imię Boulos (Paweł). Niedługo później śmierć zabrała oboje rodziców – najpierw ojca, a po kilku dniach matkę. Zgodnie ze zwyczajem osierocone dzieci zostały zabrane przez rodzinę. Pawła zaadoptowała siostra matki, a Miriam – bogaty stryj, który po kilku latach przeniósł się z Palestyny do Aleksandrii w Egipcie. Rodzeństwo więcej się nie zobaczyło. Tak, jak prawie wszystkie dziewczęta w Palestynie, Miriam nigdy nie chodziła do szkoły i nie nauczyła się w dzieciństwie czytać i pisać. Z myślą o wczesnym jej zamążpójściu przygotowywano ją do obowiązków gospodyni. Sporo czasu spędzała na samotnych zabawach. Kiedyś usłyszała w swoim wnętrzu głos: Widzisz, wszystko przemija. Jeżeli jednak oddasz Mi swoje serce, Ja będę z tobą zawsze. Nigdy nie zapomniała tych słów.

Uratowana

Po kilku miesiącach upokorzeń Miriam zapragnęła nawiązać kontakt ze swym jedynym bratem, przebywającym w Galilei. Podczas odwiedzin w jego domu Miriam opowiedziała o swym trudnym losie. Gospodarz wyraził wielkie współczucie, był oburzony sposobem potraktowania jej przez wuja. Zaproponował porzucenie chrześcijaństwa, przejście na islam. Stanowcza odmowa doprowadziła go do furii – rozwścieczony przestał panować nad sobą, przewrócił dziewczynę na ziemię i podciął jej gardło. Przerażeni domownicy w obawie przed konsekwencjami wynieśli zakrwawione ciało na pustą uliczkę. Wydarzyło się to 7 września 1858 r., w wigilię święta Narodzenia Matki Najświętszej. Krewni Miriam byli zupełnie nieświadomi tragedii. Sądzili, że uciekła z domu, gdyż nie chciała dłużej znosić złego traktowania, i dlatego jej nie szukali.
Wspominając po latach tę dramatyczną sytuację, Miriam zapewniała, że przeżyła prawdziwą śmierć, a następnie wizję nieba. Usłyszała sąd: Twoja księga jeszcze nie jest zapisana. Gdy zniknęła wizja, Miriam spostrzegła, że znalazła się w nieznanej grocie, w towarzystwie ubranej w błękitną suknię młodej kobiety, zapewne zakonnicy. Dzięki staraniom opiekunki udało się zaszyć przecięte gardło. Siedemnaście lat po tym wydarzeniu znany lekarz z Marsylii, ateista, badając bliznę gardła u Miriam, stwierdził brak kilku pierścieni tchawicy. Badania podsumował wyznaniem: Musi istnieć Pan Bóg, gdyż nikt na świecie bez cudu nie mógłby przeżyć po takim zranieniu.

W drodze do klasztoru

Podczas okresu zakonnej próby Miriam coraz częściej doświadczała nadprzyrodzonych zjawisk. Na jej ciele pojawiały się stygmaty; ekstazy wywoływały zainteresowanie, ale i niepokój sióstr. Posiadała dar bilokacji. Na wyraźne polecenie przełożonej Miriam w duchu posłuszeństwa starała się zapanować nad uniesieniami. Ostatecznie jednak, w dniu głosowania o przyjęciu do zgromadzenia, kandydatura Miriam nie została przyjęta.

Córka świętej Teresy

Decyzja zakonnic była dla Miriam potężnym ciosem. Wkrótce jednak nadeszło rozwiązanie. Jedna z sióstr św. Józefa, matka Weronika, postanowiła przejść do zakonu kontemplacyjnego. Otrzymawszy pozwolenie na to, by wstąpić do Karmelu w Pau, zaproponowała Miriam podobną drogę. W 1867 r. razem zapukały do karmelitańskiej furty. Rozpoczynając nowicjat, 21-letnia Miriam otrzymała imię zakonne: Siostra Miriam od Jezusa Ukrzyżowanego. Będzie ono przypominać o zbawiennym cierpieniu. Nadprzyrodzone dary nasilały się wbrew pragnieniom nowicjuszki, która chciała pozostawać niezauważona. Starała się opierać ekstazom – ich treści zacierały się w jej pamięci, chyba że przełożone zobowiązywały ją do zdania relacji. W czasie niektórych uniesień zdarzało się jej mówić na głos. Jedna z sióstr zapamiętała gorące wezwanie: Świat śpi, a Bóg nieskończonej dobroci i godzien wszelkiej chwały jest zapomniany przez wszystkich. Patrz, cała natura, niebo i ziemia uwielbiają Boga, a człowiek, który poznał wielkie dzieła Boże, i winien Go uwielbiać, śpi! Chodźmy, rozbudźmy świat! Odnawiały się również bolesne stygmaty. Gdy mistrzyni nowicjatu nakazała prosić Boga, by żaden znak nie pojawiał się na zewnątrz, modlitwa Miriam została wysłuchana, widoczne rany się zagoiły. Już po śmierci siostry Marii lekarze, wydobywający zgodnie z wolą zmarłej jej serce, by odesłać je do Pau, znaleźli w sercu inną – ukrytą, dawną, niewytłumaczalną medycznie ranę...

Pobyt w Pau był także czasem wyjątkowo ciężkiej próby. Obdarzona licznymi charyzmatami siostra Miriam doświadczyła i mocy piekła. Swego czasu przepowiedziała tę udrękę: Jezus zezwoli diabłu, by mnie kusił przez czterdzieści dni; będę musiała wiele wycierpieć. Proroctwo się spełniło: wbrew woli Miriam jej ciało zostało poddane władzy szatana. Nieustannie kuszona, wprowadzana w sytuacje zagrażające jej życiu i zdrowiu, wypowiadająca bluźnierstwa przedstawiała przerażający widok. Jedyną pomocą mogły być egzorcyzmy. Eksperci wyznaczeni przez Kościół, którzy już po śmierci Miriam mieli ocenić jej postawę, odrzucili winę moralną lub chorobę psychiczną; stwierdzili jednogłośnie: Opętanie lub silna obsesja ukazują się jako doświadczenie zesłane przez Boga w celu całkowitego oczyszczenia duszy, umożliwienia jej zgromadzenia wielkich zasług za udział w dziele zbawiania grzeszników i przygotowania tym sposobem duszy na jeszcze ściślejsze zjednoczenie z sobą (o. Garrigou-Lagrange).

W mieście Dawida

Od chwili powrotu do Francji siostra Miriam marzyła o założeniu Karmelu w Betlejem. Zapowiadała również, że właśnie tam dobiegnie końca jej życie. Z czasem wszczęto poszukiwanie fundatora.Udało się również zdobyć pozwolenie Stolicy Apostolskiej. Siostra Miriam w towarzystwie kilku innych osób zakonnych i świeckich wyruszyła zatem w długą drogę. Z Jerozolimy mała karawana udała się pieszo do Betlejem, kierując się najpierw do groty Narodzenia Pańskiego, gdzie przed laty rodzice Miriam wyprosili jej narodziny.
Wewnętrzny głos przypominał siostrze Miriam, że jej pobyt w Betlejem potrwa mniej niż 3 lata. I rzeczywiście, gdy ów termin się zbliżał, zaczęła podupadać na zdrowiu. Pojawiły się ataki duszności. Nastąpił też przykry wypadek: przewracając się na placu budowy, siostra upadła na skrzynię do kwiatów i złamała w kilku miejscach lewą rękę. Nie udało się powstrzymać gangreny.
Mała Arabka – siostra Miriam od Jezusa Ukrzyżowanego – zmarła w nocy 26 sierpnia 1878. Przylgnęło do niej imię wypowiedziane przez anioła: Maleńka Nic.

Błogosławiona Marianna (moje imię z bierzmowania)
Błogosławiona Marianna Biernacka z domu Czokało, urodziła się w 1888 roku w Lipsku nad Biebrzą. Nie zachowała się żadna dokumentacja wskazująca na dzień i miesiąc urodzenia. Pochodziła prawdopodobnie z rodziny grekokatolickiej. Wychowywała się w rodzinnym miasteczku. Mając 20 lat wyszła za mąż za Ludwika Biernackiego. W małżeństwie zostało zrodzonych sześcioro dzieci, czworo zmarło tuż po urodzeniu. Pozostała córka Leokadia i syn Stanisław. Marianna i Ludwik Biernaccy utrzymywali rodzinę z pracy na 20-hektarowym gospodarstwie. Po śmierci męża, Marianna zamieszkała tylko z synem, gdyż córka Leokadia wyszła za mąż.
Od 11 lipca 1939 roku, po zawarciu związku sakramentalnego przez syna Stanisława z Anną z domu Szymańczykówną, Marianna swoją codzienność dzieliła z młodym małżeństwem, wykazując postawę zatroskania, życzliwości i matczynej miłości wobec małżonków i ich potomstwa.
Na początku lipca 1943 roku miały miejsce masowe aresztowania mieszkańców Lipska i okolic, będące odwetem Niemców za zabicie przez partyzantów niemieckiego policjanta. Na liście aresztowanych znalazł się Stanisław Biernacki i jego żona Anna.
Pewnego lipcowego poranka 1943 roku, uzbrojony żołnierz niemiecki wszedł do domu Biernackich, nakazując Annie i Stanisławowi opuszczenie mieszkania. Marianna - teściowa, bezzwłocznie padła do nóg esesmana i błagała go o zezwolenie pójścia na śmierć zamiast synowej, wypowiadając następujące słowa: „Jak ona pójdzie, jest przecież w ostatnich tygodniach ciąży, ja pójdę za nią”. Niemiec zgodził się na propozycję Marianny, która wraz z synem Stanisławem i innymi aresztowanymi została przewieziona do więzienia w Grodnie. Prosiła by jej przynieść różaniec i poduszeczkę. Paczuszkę wysłano, ale nie wiadomo czy dotarła do adresatki. W więzieniu Marianna dużo się modliła, odmawiała różaniec, śpiewała Godzinki, które umiała na pamięć.
13 lipca 1943 roku Marianna Biernacka została rozstrzelana przez Niemców razem z 49 mieszkańcami Lipska na fortach za wsią Naumowicze pod Grodnem.
Błogosławiona Marianna Biernacka ofiarowała się za drugą, bliską sobie osobę. Uratowała synową i oczekujące na urodzenie dziecko. Uczyniła to z miłości do drugiego człowieka. Z całym przekonaniem można tu mówić o jej męczeńskiej śmierci.
Mieszkańcy Lipska i okolic stwierdzają, że Marianna była wzorem zarówno w życiu rodzinnym, jak i parafialnym. Wyróżniała się skromnością, prostotą i cichością serca. Jej heroiczny czyn jest podkreślany szczególnie przez miejscową ludność. Wierni porównują ofiarę Marianny Biernackiej do męczeńskiej śmierci o. Maksymiliana Kolbego.
Na uwagę zasługuje działalność Towarzystwa Przyjaciół Lipska, na wniosek którego został postawiony pomnik obok domu, w którym mieszkała Marianna do momentu jej aresztowania. Na granitowym pomniku, wystawionym w 1983 roku, zostały wypisane następujące słowa: „W hołdzie zamordowanej 13 VII 1943 r. przez hitlerowskich oprawców, mieszkańcy Lipska Marii Biernackiej, która oddała swoje życie za innych”.
W związku z 50 rocznicą wybuchu II wojny światowej, na wniosek Towarzystwa, dnia 16 lipca 1989 roku w kościele parafialnym w Lipsku została wmurowana również tablica pamiątkowa z nazwiskami pomordowanych w Naumowiczach mieszkańców Lipska, wśród których znajduje się nazwisko błogosławionej Marianny Biernackiej i jej syna Stanisława.
Mariannę Biernacką została zaliczona do 108 polskich męczenników z czasów II wojny światowej, których beatyfikował papież Jan Paweł II w Warszawie 13 czerwca 1999 roku.

Święta Helena Cesarzowa

(moja patronka ze chrztu świętego)

       W całym chrześcijańskim świecie znane jest imię św. Heleny, matki cesarza Konstantyna Wielkiego, której wspomnienie w kalendarzu liturgicznym przypada 18 sierpnia.
        Helena to imię greckie, utworzone od słowa hele - blask, jasność, lub helane - pochodnia.
W Polsce imię to pojawiło się w XIII wieku, kiedy książę kalisko-gnieźnieński Bolesław pojął za żonę Helenę, księżniczkę węgierską (1256 r.). Od imienia tego powstały różne zdrobnienia, jak choćby Halżka, Aleńka, Elenka, Halenka - i przekształcenia: Halena, Halina, Halszka, Lena, Ilona.
        Według dawnych życiorysów, św. Helena urodziła się w Drepanum w Bitynii (Mała Azja), czego potwierdzeniem może być przemianowanie przez Konstantyna tej miejscowości na Helenopolis. Inni historycy są zdania, że Święta przyszła na świat w Naissus w dzisiejszej Serbii, gdyż tam właśnie urodził się Konstantyn I Wielki.
        Św. Helena wywodziła się z ludu. Była właścicielką oberży w czasie, gdy zarządcą owej prowincji był Konstancjusz Chlorus. Zakochał się on w Helenie i pojął ją za żonę. Z tego związku, między rokiem 271 a 284, urodził się syn Konstantyn.
        W 293 roku Konstancjusz Chlorus został wyniesiony do godności cesarskiej i wówczas ze względów politycznych odsunął od siebie Helenę, a pojął za żonę Teodorę, pasierbicę cesarza Maksymiana. Dla Heleny i jej syna nadeszły bolesne dni. Przebywali na dworze cesarskim w Trewirze, w opuszczeniu, ledwie tolerowani.
        W roku 306 umarł cesarz Konstancjusz, a wojsko wybrało na jego następcę Konstantyna. Cesarz natychmiast wezwał do siebie matkę. Dzielił z nią rządy przez 20 lat i obsypywał ją zaszczytami. Z czasem otrzymała prawo używania tytułów: Flavia Julia Augusta, a na jej cześć bito monety.
Cesarz Konstantyn, aby przejąć całą władzę w imperium, musiał pokonać cesarza Maksencjusza współrządzącego zachodnimi prowincjami. Do ważnej bitwy o Rzym doszło 28 października 312 roku na moście Mulwińskim, gdzie zginął Maksencjusz, a jego wojsko poniosło całkowitą klęskę. Stało się to dzięki wsparciu chrześcijan, którzy opowiedzieli się po stronie Konstantyna. Po tym zwycięstwie, Konstantyn przeniósł się do Rzymu.
        W roku 313 ogłosił w Mediolanie edykt tolerancyjny, dzięki któremu chrześcijanie otrzymali całkowitą swobodę kultu, a także prawo piastowania urzędów państwowych.
        Nie jest znana data przyjęcia chrztu przez Helenę - niektórzy podają rok 315. Po przyjęciu wiary chrześcijańskiej, Helena uzyskała większy wpływ na decyzje syna w różnych sprawach o znaczeniu państwowym. Cesarz zakazał kary śmierci na krzyżu, kapłanów zwolnił od podatków i od służby wojskowej, wprowadził dekret o święceniu niedzieli jako dnia wolnego od pracy dla chrześcijan, w duchu kościelnym unormował prawo małżeńskie i zakazał pozostawania w konkubinacie.
W 326 roku udała się św. Helena z pielgrzymką do Ziemi Świętej. Czerpiąc ze skarbca cesarskiego, ufundowała wspaniałe bazyliki: Narodzenia Pańskiego w Betlejem, Grobu Chrystusowego w Jerozolimie i Wniebowstąpienia na Górze Oliwnej. Wstrząśnięta profanacją, jakiej na Kalwarii dokonał cesarz Hadrian, umieszczając na miejscu odkupienia rodzaju ludzkiego ołtarz i posąg Jowisza, nakazała miejsce oczyścić i wystawiła wspaniałą bazylikę. Wówczas to, podczas prac porządkowych, odnaleziono zakopane w ziemi trzy krzyże: Chrystusa i łotrów. Wzmianki o tym odkryciu zawarte są w pismach św. Ambrożego, św. Jana Chryzostoma, św. Paulina z Noli i innych.
        Ze starodawnego podania dowiadujemy się, że nie wiedziano, który z odnalezionych krzyży jest tym, na którym umarł Jezus. Żyła w tym czasie w Jerozolimie nieuleczalnie chora niewiasta, do której udał się biskup Makary w towarzystwie matki cesarza i grona osób. Przyniesiono też krzyże, którymi kolejno dotykano chorej. Dotknięta z kolei trzecim krzyżem została cudownie uleczona i opuściła łóżko. Wówczas stwierdzono, że na tym właśnie Krzyżu umarł Chrystus. Według tradycji, św. Helena przewiozła drzewo Krzyża Świętego do Rzymu i umieściła go w bazylice Grobu Jerozolimskiego, która została wybudowana w pobliżu jej pałacu ze środków pochodzących z jej fundacji.
        Zasłynęła także z hojności dla ubogich. Szczodrze udzielała jałmużny, uwalniała więźniów, troszczyła się o powrót skazanych na banicję. Wpłynęła na syna, by wydał osobne ustawy, gwarantujące opiekę ze strony państwa nad wdowami, sierotami, porzuconymi dziećmi, jeńcami i niewolnikami.
        Zmarła około 328 roku w Nikodemii. Ciało jej przewieziono do Rzymu, gdzie pochowano je w mauzoleum przy via Lavicana, które wybudował dla niej Konstantyn. Jej porfirowy sarkofag, który zachował się z tego mauzoleum, znajduje się obecnie w Muzeum Watykańskim. Relikwie Świętej czczone są w Rzymie (Ara Coeli), Paryżu (St-Leu) i w opactwie S. Hautvillers (Altumvillare), diecezja Reims.

Święta Małgorzata - męczennica, święta Kościoła katolickiego. Żyła na przełomie III i IV w. w Antiochii Pizydyjskiej, jedna z Czternastu Świętych Wspomożycieli.

Według zachowanego podania św. Małgorzata była córką pogańskiego kapłana, lecz została nawrócona na chrześcijaństwo przez swoją opiekunkę, która zajmowała się nią po śmierci matki. Za czasów panowania cesarza Dioklecjana miały miejsce prześladowania chrześcijan. W tym właśnie czasie zakochał się w niej rzymski namiestnik, którego św. Małgorzata nie chciała poślubić, odpowiadając, że jej serce należy do Chrystusa. Była w związku z tym torturowana, więziona, a w końcu ścięta około roku 303-305.

W średniowieczu jej kult jako świętej był bardzo rozpowszechniony. Przyjął się wizerunek św. Małgorzaty poskramiającej smoka, zgodnie z przekazem, który głosi, że gdy była więziona, ukazał się jej szatan w postaci smoka piekielnego. Św. Małgorzata miała przepędzić go znakiem krzyża. Na obrazach przedstawiana jest jej postać stojąca na smoku i godząca w jego paszczę wydłużonym krzyżem. Rzadziej spotyka się wizerunek ze św. Małgorzatą powstrzymującą smoka lejcami. Mimo że nie należała do królewskiego rodu, jest często przedstawiana w koronie na głowie, co ma podkreślić jej szlacheckie pochodzenie. Często też trzyma w dłoni gałązkę palmową jako symbol męczeństwa.

Św. Małgorzata jest patronką wielu kościołów w Polsce (m.in. bazyliki kolegiackiej w Nowym Sączu, kościoła parafialnego pod wezwaniem św. Małgorzaty w Łomiankach, kościoła parafialnego w Parkowie). Jej postać występuje w herbach wielu miejscowości, między innymi w herbie Nowego Sącza, gminy Góra Świętej Małgorzaty, gminy Tuchola

święta Patrycja z Neapolu( patronka mojej siostry:) )


Święta Patrycja żyła w VII wieku w Konstantynopolu. Wiadomości na temat jej życia nie są pewne. To, co przekazała nam tradycja chrześcijańska zawiera jakieś ziarno prawdy historycznej. Pochodziła z książęcego rodu spokrewnionego z rodziną cesarską, dlatego przebywała na dworze cesarza. Gdy osiągnęła wiek zamążpójścia, ówczesnym zwyczajem, zamierzano ją wydać za mąż za upatrzonego człowieka. Ona jednak miała inne plany życiowe i podporządkowane miłości Chrystusa. Całym sercem należała już do Boskiego Oblubieńca. Idąc za głosem serca, potajemnie opuściła Konstantynopol, by uniknąć przykrości związanych ze zmuszaniem jej do zamążpójścia, którym się nie interesowała. Udała się do Rzymu, stolicy chrześcijaństwa. Tam przez obrzęd konsekracji dziewic całkowicie poświęciła się Jezusowi. W strony rodzinne udała się raz tylko po to, aby sprzedać wszystko, co było jej własnością i rozdać ubogim. Odbyła też pielgrzymkę do Jerozolimy. Bardzo bowiem pragnęła zobaczyć miejsca związane z osobą Zbawiciela, Jezusa Chrystusa, gdzie dokonało się dzieło odkupienia. Podczas drogi powrotnej do Italii, zmarła dość niespodziewanie dnia 25 sierpnia 660 r., niedaleko Neapolu. Jej ciało złożono w pobliskim klasztorze bazylianów. Gdy później klasztor objęły zakonnice, nazwały go klasztorem świętej Patrycji. W 1625 r. została ogłoszona patronką Neapolu.

św. Faustyna KowalskaHelena Kowalska (ur. 25 sierpnia 1905 w Głogowcu koło Łodzi - zm. 5 października 1938 w Krakowie).

Znana jako święta siostra Maria Faustyna Kowalska, zakonnica ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Kościele katolickim, mistyczka, znana przede wszystkim jako apostołka kultu Miłosierdzia Bożego i autorka Dzienniczka.

Biografia 
Urodziła się 25 sierpnia 1905 jako trzecie z dziesięciorga dzieci Marianny i Stanisława Kowalskich, rolników ze wsi Głogowiec. W dwa dni później została ochrzczona w parafii Św. Kazimierza w Świnicach Warckich. W 1912 Helena po raz pierwszy poczuła powołanie do życia zakonnego.

Nie skończyła nawet trzech klas szkoły powszechnej. W 1921 rozpoczęła pracę u zamożnych rodzin w Aleksandrowie Łódzkim, Łodzi i Ostrówku. Po roku pracy Helena ujawniła swoim rodzicom zamiar wstąpienia do klasztoru. Spotkała się kilkakrotnie ze stanowczą odmową. Helena starała się być posłuszna woli rodziców, jednak w lipcu 1924 opuściła dom rodzinny i udała się do Warszawy, by tam wstąpić do jakiegoś klasztoru. Na miejscu długo szukała zgromadzenia, które mogłoby ją przyjąć. W końcu matka Michaela Moraczewska - przełożona warszawskiego domu Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia - wyraziła zgodę, polecając jednak, aby św. Faustyna pracowała jeszcze przez rok i zarobiła pieniądze na skromne wiano. 1 sierpnia 1925 Helena rozpoczęła postulat w Zgromadzeniu Matki Bożej Miłosierdzia. Jeszcze w tym samym miesiącu chciała opuścić to Zgromadzenie, gdyż wydawało jej się, że ma tam zbyt mało czasu na modlitwę. Pozostała jednak i przez trzynaście lat pełniła obowiązki: kucharki, ogrodniczki i furtianki.

Najdłużej była w Płocku, poza tym przebywała w Wilnie i Krakowie. Przyjęła zakonne imię Maria Faustyna (wszystkie siostry tego zgromadzenia noszą pierwsze imię Maria, dlatego podaje się najczęściej tylko drugie imię), i odtąd znana była jako siostra Faustyna.


św. Faustyna - obraz w ołtarzu bazyliki w Sanktuarium Bożego MiłosierdziaBogactwo życia wewnętrznego i niezwykłość jej doświadczeń duchowych stanowiła poważny problem dla jej spowiedników. Na polecenie jednego z nich, ks. Michała Sopoćki św. Faustyna zaczęła prowadzić szczegółowy zapis swoich przeżyć, znany potem jako Dzienniczek. Opisywała w nim stany mistyczne, jakich doznawała, a przede wszystkim liczne wizje i objawienia. Dotyczyły one między innymi namalowania obrazu Jezu ufam Tobie (do którego Pan Jezus miał dać szczegółowe wskazówki), modlitw Koronki do Miłosierdzia Bożego i nowenny do Miłosierdzia Bożego, ustanowienia święta Miłosierdzia Bożego (w pierwszą niedzielę po Wielkanocy) i obietnic z nimi związanych oraz powołania do życia nowego zgromadzenia kontemplacyjnego mającego wypraszać miłosierdzie dla świata.

2 stycznia 1934 odwiedziła po raz pierwszy malarza Eugeniusza Kazimirowskiego, który namalował obraz Miłosierdzia Bożego według jej wskazówek. Obraz został ukończony w kwietniu 1934, obecnie znajduje się w kościele Trójcy Świętej w Wilnie. 8 stycznia 1936 Faustyna złożyła wizytę metropolicie wileńskiemu w sprawie założenia nowego zgromadzenia, które miało poświęcić się wyłącznie modlitwie za zamkniętymi murami, głównie w intencji grzeszników, wypraszania Miłosierdzia Bożego dla świata. Ostatecznie zgromadzenie to pod nazwą Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego założył ks. Michał Sopoćko

17 marca 1936 Faustyna została przeniesiona z Wilna do Domu Zgromadzenia w Walendowie.

Siostra Faustyna miała słabe zdrowie, toteż dużo pracując fizycznie często chorowała. Zwykłe przeziębienie w lipcu 1934 trwało miesiąc. Mimo dobrej woli i starań przełożonych i lekarzy (we wrześniu 1936 wysyłali Faustynę na badania lekarskie w Prądniku, w grudniu do szpitala) zdrowie poprawiało się na krótko, Faustyna często musiała leżeć w łóżku. Cierpiała przez lata na gruźlicę, początkowo nie rozpoznaną.

5 października 1938 o godzinie 22:45 umarła, do ostatniej chwili zachowała świadomość.

Pochowano ją w Łagiewnikach (obecnie dzielnica Krakowa) 7 października 1938 - w uroczystość Matki Bożej Różańcowej (był to również pierwszy piątek miesiąca). Przy klasztorze w Łagiewnikach, gdzie znajduje się grób świętej (zob. też relikwie) znajduje się obecnie Sanktuarium Bożego Miłosierdzia.

Może teraz trochę o świętej z dosyć kontrowersyjnym imieniem. Myślę, że wielu z Was chciałoby mieć tak na trzecie imię :P

św. Doda z Reims
zakonnica, wspomnienie obchodzimy 24 kwietnia

Święta Doda żyła w drugiej połowie VII wieku. Była drugą przełożoną klasztoru założonego przez św. Balderyka z Montfaucon dla jego siostry Bony, której siostrzenicą była Doda. Nic ponadto o jednej i drugiej właściwie nie wiemy. Ich życiorysy, napisane wkrótce po śmierci, zaginęły. Razem wychowane w Reims, razem też od najdawniejszych czasów wspominane są w liturgii pod dniem 24 kwietnia.

Święty Antoni Padewski

Przybysz z "krańca świata"
Angielski pisarz katolicki, Bruce Marschall, w swojej książce "Czerwony kapelusz", opisuje działalność duszpasterską pewnego katolickiego księdza wśród wziętych do niewoli brytyjskiej żołnierzy włoskich, w czasie II wojny światowej. Przygotowując ich do bierzmowania, ksiądz stwierdził zastraszająco niski poziom wiedzy religijnej wśród Włochów. Aby jednak umożliwić im uzyskanie tego sakramentu, zadawał pytania łatwe, a wręcz podstawowe. Jeden z żołnierzy zapytany o trzy osoby Trójcy Świętej, wyrecytował jednym tchem: "Bóg Ojciec, Syn Boży i Święty Antoni Padewski".

Antoni Padewski, niezwykle popularny we Włoszech, był Portugalczykiem. Pochodził z Lizbony, która dla Włochów w XII wieku była samym krańcem świata. Urodził się w 1195r. w rodzinie Buglionich. Na chrzcie świętym otrzymał imię Ferdynand.  W wieku 15 lat wstąpił do zakonu kanoników regularnych św. Augustyna w rodzinnym mieście. Po dwóch latach przeniósł się do Coimbry, gdzie spędził 8 lat. Zdobył wówczas solidne wykształcenie teologiczne.
W 1220 r. do Portugalii sprowadzono  relikwie pięciu franciszkanów zamordowanych przez muzułmanów w Maroku. Ferdynand Buglioni przejęty ich losem  zdecydował się pójść w ich ślady wstępując do franciszkanów.

"Idź, idź, ponieważ będziesz świętym", wołał z goryczą jeden z dotychczasowych wpółbraci, gdy Ferdynand Buglioni opuszczał zakon kanoników regularnych już jako franciszkanin. Wstępując do nowego zakonu przyjął imię Antoniego.
Pełen marzeń o męczeńskiej śmierci, wyruszył do Afryki. Jednak choroba zmusiła go do powrotu. Wiozący go statek burza zniosła ku wybrzeżom Sycylii. Stamtąd udał się do Asyżu, gdzie  zebrała się właśnie kapituła generalna franciszkanów. Nikt go wówczas nie znał i współbracia nie zdawali sobie sprawy z jego wykształcenia i licznych umiejętności. Został wysłany do Monte Paolo koło Forli gdzie żył jak pustelnik, a do swych współbraci dołączał tylko podczas posiłków.

Wiedza i znajomość Pisma Świętego, jakie posiadał, ujawniły się zupełnie przypadkowo w Forli, gdzie poproszono go o wygłoszenie nauki. Wówczas bracia, którzy dotąd widzieli go najczęściej w kuchni przy zmywaniu naczyń, odkryli w nim utalentowanego mówcę. Został skierowany do pracy duszpasterskiej.
We Włoszech, a także we Francji szerzyła się wówczas  herezja katarów. Franciszkanie podjęli wielką akcję duszpasterską starając się zwalczać ich naukę by  ustrzec wiernych od błędów. Antoni głosił kazania w Rimini, Mediolanie i w południowej Francji. Dobra znajomość języków, jasne tłumaczenie tekstów Pisma świętego i zręczne odpieranie argumentów przeciwników, zdobywało mu coraz więcej uznania. Wykładał on także teologię w  zakonie franciszkanów, wprowadzając  do nauczania  system teologiczny św. Augustyna. Od 1227 do 1230 r. był prowincjałem franciszkanów w całych północnych Włoszech.

Największą sławę przyniosły mu kazania głoszone w Padwie. Podczas wielkiego postu przez 40 dni nauczał nieprzerwanie najpierw w kościołach, a potem z powodu zbyt wielkiej ilości słuchaczy, pod gołym niebem. Na początku tej wielkopostnej działalności przeżył zdumiewającą przygodę. Wstrząśnięty, opowiedział o niej jednemu z braci. Otóż pewnej nocy do jego celi wszedł szatan i chwyciwszy go za gardło zaczął dusić. Zbudzony ze snu, Antoni wezwał imienia Matki Bożej i znakiem krzyża przepędził napastnika. Ten wypadek nie zniechęcił go bynajmniej. Jego nauka odniosła wielki sukces gromadząc ludzi rożnych stanów, inspirując  liczne nawrócenia.

Po okresie bardzo intensywnej działalności, wycofał się do Camposanpiero gdzie w majątku hrabiego Tiso  zamieszkał w celi, zbudowanej na orzechu. Antoni nigdy nie miał tęgiego zdrowia. Jeden z hagiografów opisał jego chorobę jako puchlinę wodną. Niezwykła aktywność i wysiłek podczas Wielkiego Postu  zupełnie go wyczerpały. Pewnego dnia zasłabł przy posiłku i czując zbliżającą się śmierć kazał zawieźć się do Padwy, gdzie chciał spocząć w kościele Matki Bożej. Nie dotarł tam jednak. Bardzo osłabiony, dał się namówić braciom, by zatrzymać się u sióstr klarysek w Arcella. Tam zmarł mając zaledwie 36 lat.

"...domagamy się wydania nam tego, który nam został powierzony..."

Pomysł aby zatrzymać się w Arcella okazał się nieszczęśliwy. Siostry postanowiły zatrzymać u siebie doczesne szczątki Antoniego. Wniosły stosowne prośby do władz miasta i władz kościelnych, uzyskały także pełne poparcie mieszkańców Arcelli.  Tymczasem o ciało swego współbrata upomnieli się franciszkanie, chcąc złożyć go w kościele Matki Bożej w Padwie, czego on sam sobie życzył. Mieszkańcy Arcelli i Padwy uzbrojeni w drągi stanęli naprzeciw siebie, gotowi zmasakrować się w walce o ciało św. Antoniego. Groźba wybuchu walki otrzeźwiła klaryski, które zgodziły się oddać relikwie i franciszkanie mogli pochować  swego brata w miejscu, które sobie wybrał.

"Jeśli cudów szukasz, idź do Antoniego"

U grobu świętego, począwszy od dnia pogrzebu dokonywały się liczne uzdrowienia sparaliżowanych, głuchych, niewidomych. Przyspieszyło to kanonizację, ogłoszoną przez papieża Grzegorza IX, w niespełna rok po śmierci Antoniego, 30 maja 1232 r. Dzięki zabiegom franciszkanów, kult św. Antoniego rozprzestrzenił się w całym Kościele katolickim w XVI w. Jest on patronem ludzi, którzy ciągle coś gubią, opiekuje się rodzinami, chorym bydłem, jest obrońcą przeciw szatanowi.

Sw Antoni był nie tylko świetnym kaznodzieją, ale pozostawił po sobie liczne pisma. Odpierał w nich błędy katarów. Pisał także o niepokalanym poczęciu Matki Bożej, męce Pana Jezusa i Eucharystii. Zajmował się problemami moralnymi. Głosił wolną wolę człowieka i jego pełną odpowiedzialność za popełnione czyny. Pycha, chciwość, pożądliwość niszczy to, co Boże w duszy człowieka. Skrucha, pokora, czystość może chronić jego duszę ale prawdziwą doskonałość daje tylko miłość.

Miłość św. Antoniego do  Chrystusa i Pisma św. była powszechnie znana wśród franciszkanów. Według legendy, gdy św.  Antoni czytał Pismo święte z książki wyłoniło się uśmiechnięte Dzieciątko Jezus. Dlatego właśnie jest on przedstawiany jako młody zakonnik z dzieckiem na ręku albo z książką, na której siedzi radosne dziecko. Ze względu na ważność jego nauki, w 1946 r. papież Pius XII ogłosił go doktorem Kościoła.

/Agnieszka Kastory/

Św. JOANNA BERETTA MOLLA :)
Włoszka, lekarka, urodziła się 4 października 1922. Zmarła 28 kwietnia 1962.
Jest patronką Matek, Obrończynią życia...
W młodości zaczęła działać w Akcji Katolickiej oraz Stowarzyszeniu Wincentego a Paulo. Po uzyskaniu dyplomu z medycyny i chirurgii na Uniwersytecie w Pavia w 1949, otworzyła klinikę medyczną w Mesero (koło Magenta) w 1950. Zrobiła specjalizację z pediatrii na Uniwersytecie w Mediolanie w 1952 r. gdzie później kontynuowała swoją praktykę lekarską.
Z bardzo wielkim oddaniem służyła jako lekarz.
24 września 1955 wzięła ślub z Piotrem Molla. W listopadzie 1956 urodziła syna Pierluigiego, w grudniu 1957 córkę Mariolinę a w lipcu 1959 córkę Laurettę. Podczas trzeciej ciąży okazało się iż ma włókniaka w macicy. Jako lekarka bardzo dobrze wiedziała jakie są jego konsekwencje, jednak zdecydowała się urodzić dziecko, narażając tym samym swoje życie.
21 kwietnia 1962, urodziła się jej kolejna córka Gianna Emanuela. Pomimo starań lekarzy rankiem 28 kwietnia, po "Jezu, kocham Cię. Jezu, kocham Cię" Molla zmarła w wieku 39 lat. Bezpośrednią przyczyną śmierci było zapalenie otrzewnej.
Papież Jan Paweł II beatyfikował Giannę 24 kwietnia 1994, podczas światowego Roku Rodziny, a w szóstą niedzielę Wielkanocną, 16 maja 2004 r., kanonizował.

ŚWIĘTY PATRYK

Urodził się około roku 358 w Taberni, położonej w tej części Brytanii (Anglii), która należała do Cesarstwa Rzymskiego. Ojciec Patryka Kalpurniusz był urzędnikiem cesarskim, później został diakonem. Patryk został w dzieciństwie ochrzczony, ale nie otrzymał chrześcijańskiego wychowania. Gdy miał szesnaście lat porwali go irlandzcy korsarze i sprzedali w Irlandii do niewoli. Przez sześć lat musiał pracować jako pasterz. Wówczas dokonała się w nim odmiana życia. Nauczył się tamtejszego języka i poznał obyczaje panujące na tej wyspie. Po sześciu latach udało się mu zbiec z niewoli, lecz nigdy nie zapomniał już Zielonej Wyspy. Uważał, że jego powołaniem jest głoszenie Ewangelii w Irlandii, dlatego też zdobył odpowiednie wykształcenie w dwóch szkołach misyjnych w północnej Francji. Po śmierci św. Palladiusza, misyjnego biskupa w Irlandii, postanowiono na jego miejsce posłać Patryka. Wyświęcono go na biskupa w roku 432 i wysłano do Irlandii. Apostołował głównie na północy i zachodzie Irlandii, tam gdzie jeszcze nie głoszono Ewangelii. Wkrótce nawrócił wielu wodzów plemion wraz z ich rodzinami i związanymi z nimi ludźmi. W Irlandii nie było wówczas miast, tak jak w Cesarstwie Rzymskim. Dlatego też w miejsce biskupstw i parafii tworzył wspólnoty mnisze początkowo złożone z kapłanów galijskich (dzisiejsza Francja) i brytyjskich, później dołączali do nich księża wywodzący się z Irlandii. Opaci poszczególnych wspólnot byli wyświęcani na biskupów. Św. Patrykowi przypisuje się założenie w roku 444 głównej stolicy biskupiej w Irlandii — Armagh. Św. Patryk gorliwie pracował , ale też doznał wielu przykrości. Nie wszystkim podobała się jego praca, krytykowano go między innymi i za to, że ekskomunikował Korotyka, który napadł z bandą rycerzy na wyspę, zabił wielu tamtejszych mieszkańców, ochrzczonych przez św. Patryka i dużą ich liczbę uprowadził do niewoli. W swojej obronie Święty napisał dzieło Confessio (Wyznanie). Ostatni okres swojego życia spędził nasz Patron w jednej ze wspólnot zakonnych, oddając się modlitwie i praktykom pokutnym. Pełen zasług odszedł do Pana 17 marca 461 roku. Życiorys św. Patryka jest osnuty wieloma legendami. Jedna z nich mówi o czyśćcu św. Patryka. Mianowicie w miejscowości Lough Derg miał zstępować do pewnego zagłębienia (w podziemie) i tam rozmyślać nad karami piekielnymi, doznawanymi przez potępionych. Do tej miejscowości do dzisiaj przybywają liczni pielgrzymi.

Kult św. Patryka był bardzo rozpowszechniony w średniowiecznej Europie. Do dzisiaj jest bardzo żywy w samej Irlandii, która uważa go za swojego głównego patrona, a także w niektórych miejscowościach we Francji. Emigranci irlandzcy jego kult rozpowszechnili w Ameryce Północnej i w Australii. Irlandczycy wypowiadają ciekawe pozdrowienie: „Bóg. Maryja i św. Patryk niech będą z tobą”. Trójlistna koniczyna jest symbolem Irlandii. Św. Patryk posługując się tą rośliną tłumaczył Irlandczykom tajemnicę Trójcy Przenajświętszej.

W ikonografii, od XIV wieku, przedstawiano św. Patryka jako biskupa bez brody (było to wówczas rzadkością), w ornacie, z ręką podniesioną do błogosławieństwa. Od XVII wieku najczęściej występuje z brodą, z wężem u stóp. Według legendy św. Patryk laską Chrystusa (Jego mocą) wypędzał węże z Irlandii, co symbolizowało wyrugowanie pogaństwa z wyspy. Święty trzyma trójlistną koniczynę, obok niego wybucha ogień z ziemi, aby pobudzić pielgrzymów do żalu i pokuty. Św. Patryk robi laską otwór w ziemi, z którego wybuchają piekielne płomienie i dają się słyszeć jęki skargi potępionych (nawiązanie do miejscowości Lough Derg). Św. Patryka uważano za patrona górników, kowali, bednarzy, fryzjerów, a także za opiekuna trzody chlewnej.

Imię św. Patryka zamieszczono w kalendarzu powszechnym Kościoła katolickiego. Jego obchód przypada na dzień 17 marca i ma rangę wspomnienia dodatkowego ze względu na okres Wielkiego Postu. W kolekcie mszalnej wspomina się św. Patryka jako biskupa i apostoła Ewangelii mieszkańców Irlandii. Przez jego zasługi i wstawiennictwo prosimy, aby chrześcijanie zawsze ukazywali światu cuda miłości Bożej. Liturgia Godzin (t. II, s. 1288 — 1289) zamieszcza fragment Wyznania św. Patryka, wzywającego nas do wdzięczności: „Niestrudzenie dzięki czynię mojemu Bogu, który zachował mnie wiernym w dniu mojej próby, tak że dzisiaj mogę z ufnością złożyć w ofierze jako żywy dar moją duszę Chrystusowi, mojemu Panu, bo On mnie zachował od wszelkich utrapień (...) Dzisiaj także mogę wśród narodów, wszędzie, gdzie się znajduję, nieprzerwanie wychwalać i wysławiać Twoje Imię, zarówno w powodzeniach, jak i w przeciwnościach. Cokolwiek zaś mnie spotka czy to dobrego, czy złego, powinienem to przyjąć jednakowo i zawsze dziękować Bogu, który mnie pouczył, abym bez wahania i bezgranicznie wierzył, ze On jest niezawodny i wysłucha mnie”.

Niech św. Patryk umacnia naszą wiarę i uczy nas postawy wdzięczności wobec Boga za Jego wielkie dary nam udzielane.

święta Berenika z Antiochii

(wspomnienie 20 kwietnia)

Święta Berenika wymieniana jest razem ze swą siostrą Prosdokią i matką Domniną. Nie wymieniając ich po imieniu Euzebiusz pisze o nich w swej Historii kościelnej, że w czasie prześladowania za Dioklecjana, te mieszkanki Antiochii ukryły się poza miastem, ale wytropione przez żołnierzy, znalazły się w niebezpieczeństwie zniesławienia. Wówczas to matka przedłożyła córkom, iż jedno tylko z tego wyjście pozostaje – ucieczka do Pana. Toteż odwróciwszy uwagę strażników, rzuciły się do płynącej nie opodal rzeki i w niej potonęły.
Tę samą mniej więcej wersję, aczkolwiek po oratorsku wzbogaconą, podjął w mowie ku czci męczennic inny wczesny świadek, antiocheńczyk biskup Euzebiusz z Emezy, a nieco później wielki Jan Złotousty, także antiocheńczyk. I chociaż ich opisy nieco się różnią, to wydaje się, że zaczerpnięte są z tych samych źródeł – z miejscowej, dostatecznie świeżej tradycji oraz z jakiegoś krótkiego przekazu pisemnego. I chociaż nie wymieniają męczennic po imieniu, jest rzeczą oczywistą, że chodzi o te, które wcześniej znalazły się w Breviarium Syriacum.
O nich też w swych pochwałach dziewictwa mówił św. Ambroży, po nim zaś św. Augustyn, który przy tej okazji analizował problem, przez chrześcijan antiocheńskich nie dostrzeżony, przez późniejszych ledwo poruszony: jaka jest moralna i obiektywna wartość czynu, o którym tak się wypowiedział Euzebiusz: Tak to one same życia się pozbawiły. Bez wątpienia dal współczesnych antiocheńczyków męka i śmierć poniesione dla wiary były w praktyce jedynym autentycznym kryterium męczeństwa. Augustyn w ślad za wielu poprzednikami tłumaczy Bożym natchnieniem, ale równocześnie podkreśla z dużym naciskiem, iż świętych w takich porywach naśladować nie wolno. Dalsza ewolucja chrześcijańskiego pojmowania męczeństwa poszła zdecydowanie za tą opinią wielkiego doktora.



Święta Weronika

Jest prawie pewne, że ta święta nigdy nie istniała. Nie występuje ona w Martyrologium Rzymskim, a badania naukowe zawsze zaprzeczały istnieniu św. Weroniki. Nie wspomina też o niej żadna Ewangelia, co także sugeruje, że Weronika jest wytworem tylko legendy.
Jednak wśród wiernych jest bardzo żywa legenda o świętej Weronice, która miała otrzeć twarz Chrystusa w drodze krzyżowej, dzięki czemu otrzymała wizerunek Jego twarzy na chuście. Istnieje podejrzenie, że legenda narodziła się ok. VI wieku jako wytłumaczenie powstania wizerunku twarzy Jezusa, który w tamtych czasach był znany w Kościele, a który dzisiaj przez niektórych jest utożsamiany z Całunem Turyńskim (to jednak jest temat na całkiem inne opowiadanie - zainteresowanym polecam dość liczną literaturę na temat Całunu Turyńskiego).
W legendzie tej w inny sposób tłumaczy się etymologię imienia Weronika. Prawdziwa święta miała mieć imię Berenika lub Beronike, a nowe imię miało pochodzić od słów vera icon, co oznaczało po łacinie "prawdziwy wizerunek (obraz)".
Według jednej z legend św. Weronika była uczennicą Jezusa, a kiedy szedł na Kalwarię, podała mu chustę do otarcia potu.
Inna legenda mówi, że Weronika posiadała chustę z wizerunkiem Jezusa. Pewnego dnia opowiedziała o swoim skarbie wysłannikowi cesarza Tyberiusza i ten wezwał ją do łoża ciężko chorego władcy. Kiedy Tyberiusz, który według legendy miał na głowie gniazdo os, spojrzał na chustę, natychmiast odzyskał zdrowie.
Rozmaitość legend tłumaczy różne sposoby przedstawiania Weroniki w ikonografii. Najczęściej jednak jest przedstawiana z rozpostartą w rękach chustą, na której widnieje oblicze Jezusa; na głowie ma czepiec lub welon.
Św. Weronika ma swoje wspomnienie 4 lutego.
Jest uważana za patronkę księżowskich gospodyń, praczek, tkaczy lnu, handlarzy lnem, bieliźniarek, szwaczek, portrecistów, rzeźbiarzy i fotografów; patronkę dobrej śmierci; wzywa się ją także w przypadkach ciężkiego poranienia i krwotoków.

Św. Stanisław był potomkiem dwóch znanych w Polsce w XVI wieku rodów: ojcem jego był Jan Kostka herbu Dąbrowa z Rostkowa, od 1564r. kasztelan zakroczymski, a matką Małgorzata z Kryskich herbu Prawdzic z Drobnina. Ojciec Stanisława wcale nie należał do najbogatszych ludzi w Polsce lub Europie, jak nieraz podają to niezbyt dokładne życiorysy Stanisława; należy go zaliczyć raczej do średnio zamożnej szlachty mazowieckiej.
     Ojciec Stanisława odznaczał się porywczym i wybuchowym charakterem. Nosił też w sobie ducha rycerskiego, miał wielkie poczucie dumy szlacheckiej i marzył o karierze dla synów. Był też człowiekiem bardzo religijnym i rygorystycznie wychowującym swoich synów. Matka Stanisława była również bardzo religijną niewiastą, wiele więc przyczyniła się do religijnego ukształtowania swoich dzieci.
     W takiej rodzinie w roku 1550 przyszedł na świat Stanisław. Pewne jest, że była to druga połowa roku, natomiast sam dzień 28 października nie jest ustalony z całą pewnością. Miał jeszcze trzech braci: Pawła, Wojciecha i Mikołaja oraz dwie siostry: Annę oraz drugą nieznaną z imienia. Brat Stanisława, Paweł, wspominał po latach: „Rodzice wychowali nas po katolicku, pouczając o dogmatach katolickich. Nie przyzwyczajali nas do przyjemności, postępując z nami surowo. Zaprawiali nas do modlitwy, uczciwości. Wszyscy nas upominali i brali udział w naszym wychowaniu (...) wszystkich czciliśmy i przez wszystkich byliśmy kochani”.
     O dzieciństwie Stanisława oprócz nielicznych wspomnień brata Pawła nie wiadomo dziś prawie nic. Wiadmo, że jego religijność była silnie nacechowana duchem maryjnym. Często mówił o Matce Bożej na sposób dziecięcy i opowiadał o Niej jak o swojej Matce. Z zeznań świadków podczas procesów kanonizacyjnych można wnioskować, że był chłopcem pobożnym, nieco bardziej religijnym od rówieśników. Jednak w tym okresie nie był uważany za świętego, a jedynie za dobrego chłopca.
     Jedno bardzo charakterystyczne wspomnienie z dzieciństwa Stanisława przytacza jego brat, Paweł: „Gdy przy stole rodzinnym siedzieliśmy razem i coś według sposobu świeckiego było opowiedziane nieco za swobodnie, drogi braciszek miał to we zwyczaju, obróciwszy do nieba oczy, tracił przytomność i jak martwy spadałby pod stół, gdyby go ktoś nie pochwycił”. Sprawiło to, że ojciec w czasie przyjęć musiał napominać gości do umiaru w słowach.
     Do 12 roku życia Stanisław wstępne nauki pobierał w domu być może od rodziców lub od kapelana, następne dwa lata on i o rok starszy brat Paweł byli kształceni i wychowywani przez Jana Bilińskiego, a w wieku 14 lat wyjechał na dalszą naukę do Wiednia. W XVI wieku panowała bowiem w Polsce taka moda – młodzież szlachecka masowo wyjeżdżała pobierać nauki za granicą. Innym powodem takiej decyzji Jana Kostki mogła być rozreklamowana szeroka bardzo wysoka jakość systemu wychowawczego jezuitów w Wiedniu, gdzie właśnie polska szlachta najchętniej wysyłała swoich synów.
     W pierwszej połowie lipca 1564r. Stanisław i Paweł Kostkowie wyruszyli z domu rodzinnego w Rostkowie. Do Wiednia przybyli 26 lipca. Zostali umieszczeni w Konwikcie OO. Jezuitów przeznaczonym dla chłopców szlacheckiego pochodzenia, tzw. Collegium Nobilium. Spotkali tu trzech innych Polaków: Jana Tarnowskiego i Bernarda Maciejowskiego – późniejszych biskupów, oraz Mikołaja Lasockiego – późniejszego kanonika krakowskiego.
     Uczniowie zamieszkujący konwikt żyli dokładnie według przepisanego regulaminu, obejmującego zajęcia na każdą godzinę. Nad utrzymaniem porządku i wypełnianiem regulaminu czuwał jeden z ojców jezuitów. Regulamin wymagał od uczniów zupełnego posłuszeństwa w dziedzinie zdobywania nauki, wyrobienia obyczajów i prawdziwej pobożności. Z praktyk religijnych obowiązywała rano i wieczorem modlitwa, codzienne uczestnictwo we Mszy św., wysłuchanie raz w tygodniu konferencji ascetycznej i raz w miesiącu przystąpienie do sakramentów świętych.

W czasie ucieczki z Wiednia Stanisław przyjmuje Komunię z rąk anioła, sklepienie kaplicy św. Stanisława Kostki w kościele św. Joachima w Rzymie
     
     Największe trudności miał Stanisław w dziedzinie zdobywania nauki, ponieważ nie miał odpowiedniego przygotowania. Jednak pilnością osiągnął tak wiele, że pod koniec trzeciego roku należał już do najlepszych uczniów. Przez te trzy lata uczył się łaciny, języka greckiego, a także niemieckiego i włoskiego. Na drugim roku wykładano nauki wyzwolone, a na trzecim – retorykę. Szczególnie na ten ostatni przedmiot kładziono duży nacisk, ponieważ w latach naporu protestanckiego jezuici chcieli dobrze przygotować swoich uczniów do odpierania ataków na Kościół. W tej też dziedzinie szczególnie wyróżniał się przyszły święty.
     W marcu 1565r. cesarz Maksymilian, następca zmarłego w poprzednim roku Ferdynanda, wymówił jezuitom, których nie lubił, użytkowanie domu, w którym mieścił się konwikt. Dlatego też uczniowie musieli znaleźć sobie inne kwatery. Stanisław i Paweł, wraz z wychowawcą Janem Bilińskim i sługą Wawrzyńcem Pacyfikiem, a także kilkoma innymi towarzyszami, a mianowicie: Stanisławem Kostką z Prus, kuzynem świętego, Bernardem Maciejowskim oraz Kacprem Rożniewskim, wynajęli stancję w domu niejakiego Kimberkera, zaciekłego luteranina.
     Trzy lata spędzone w Wiedniu to okres pogłębiania życia religijnego przez Stanisława. Znał tylko trzy drogi: do kolegium, do kościoła i do domu. Prawdopodobnie już w lecie 1565r. zaczął myśleć o wstąpieniu do zakonu. Wolny od nauki czas spęczał na lekturze, modlitwie, kontemplacji. Ponieważ nie miał zbyt wiele czasu na kontemplację w ciągu dnia, poświęcał się jej w nocy, często leżąc krzyżem. Stosował także posty – na przykład wychodził z domu w porze posiłku; biczował się.
     W pierwszej połowie grudnia 1565r. Stanisław poważnie zapadł na zdrowiu. Niestety, przekazy źródłowe nie przekazały nam przyczyny choroby. Można jedynie przypuszczać, że zdrowie jego zostało podkopane przez ascetyczny tryb życia – modlitwy, czuwania nocne, pokutę i pracę, a także przeżycia związane z powołaniem do stanu duchownego i wreszcie nieporozumienia z bratem. O ile bowiem Stanisław prowadził bardzo pobożne życie, o tyle Paweł w Wiedniu zaczął się oddawać jego uciechom. Koledzy stali raczej po stronie Pawła. Po śmierci Stanisława ze łzami w oczach wyznawali, że czasem posuwali się nawet do kopania leżącego krzyżem kolegi.
     Choroba chłopca z dnia na dzień stawała się coraz poważniejsza. Po kilku dniach powołani lekarze wyrazili nawet obawę o jego życie. Stanisław prosił o Wiatyk. Nie spełniono jednak jego prośby. Źródła podają, że Kimberker – luteranin nie wpuścił księdza do domu. Niektórzy historycy uważają jednak, że Paweł i Biliński nie uwierzywszy w możliwość śmierci po prostu nie wezwali księdza. Być może dlatego chory otrzymał pociechę z nieba. Otóż według jego własnej relacji, kiedy był już piewien śmierci, a nie mógł otrzymać Wiatyku, modlił się do św. Barbary, patronki dobrej śmierci, a wtedy ona w towarzystwie dwóch aniołów nawiedziła jego pokój i przyniosła mu Komunię św. W drugiej wizji przyszła do niego Matka Boża i podała mu do rąk Dzieciątko. Faktem jest, że po kilku dniach Stanisław zaczął powracać do zdrowia. Sam uważał, że stało się tak na skutek cudownej interwencji Matki Bożej. W trakcie wizji miał też otrzymać polecenie wstąpienia do Towarzystwa Jezusowego. Po wyzdrowieniu złożył ślub wstąpienia do zakonu.
     Po całkowitym wyzdrowieniu, kiedy zbliżał się koniec nauki, Stanisław przyznał się swojemu spowiednikowi do uczynionego ślubu. Spowiednik, o. Mikołaj Donio, skierował go do ówczesnego prowincjała, o. Wawrzyńca Maggio, który jednak przyjęcie do zakonu uzależnił od zgody rodziców. Chłopiec napisał w tej sprawie do ojca, otrzymał jednak gniewną odmowną odpowiedź. Wtedy Stanisław zaczął szukać innych dróg spełnienia swego ślubu. Przebywający wówczas w Wiedniu o. Franciszek Antonio, kaznodzieja cesarzowej, poradził mu, żeby udał się do Augsburga do Piotra Kanizego, prowincjała Górnych Niemiec. A gdyby i ten nie chciał go przyjąć, niech idzie do samego Rzymu i prosi generała. Przy okazji dał mu też listy polecające.
     Teraz już Stanisław czekał tylko na odpowiedni moment i okazję. Pretekstu dostarczył mu brat Paweł. 9 sierpnia, w sobotę miało miejsce kolejne nieporozumienie między braćmi. Stanisław, który w takich sytuacjach zazwyczaj milczał, tym razem odezwał się spokojnie: „Jeżeli w ten sposób będziesz ze mną postępował, będziesz przyczyną mojej ucieczki i zdasz sprawozdanie rodzicom”. Paweł żartem zachęcił Stanisława do realizacji zamiaru, a on z tego przyzwolenia postanowił skorzystać. Jeszcze tego samego dnia napisał krótki list do Pawła i Jana Bilińskiego, w którym oznajmił, że jest powołany od Boga do zakonu, a ponieważ w Wiedniu nie może zrealizować swoich zamiarów, opuszcza miasto, aby spełnić wolę Bożą. Żegna też obu i prosi, żeby w jego imieniu pożegnali rodziców. Następnego dnia, w niedzielę Stanisław wstał bardzo wcześnie i wyszedł. W kościele jezuitów uczestniczył we Mszy św., przyjął Komunię św., odebrał listy polecające od o. Franciszka Antonio i wczesnym rankiem wyruszył w drogę do Augsburga. Przedtem jeszcze przebrał się w ubogie szaty, być może zamienił się ubraniem z jakimś żebrakiem.
     Ucieczką Stanisława zaniepokojeni byli wiedeńscy jezuici. Napisali do jego rodziców wyjaśniający list, w którym zapewniali, że ani nie brali udziału w przygotowaniach Stanisława do ucieczki, ani w niczym go do niej nie zachęcali. „Ten ostatni [Stanisław] od dwóch prawie lat powziął chęć wstąpienia do Towarzystwa Jezusowego i tak gorąco nastawał, że ledwie mogli mu się oprzeć. Zawsze jednak opowiadaliśmy mu, że nie może być przyjęty, jeno tylko za pozwoleniem ojca (...) Ale on pewnej niedzieli, nie zwierzywszy się nikomu ze swego zamiaru, z miasta uciekł.”

Bronisław Wiśniewski, „Św. Andrzej Bobola i św. Stanisław proszą Maryję o ocalenie Polski", konkatedra na Kamionku
     Paweł i Biliński dopiero po kilku godzinach zaniepokoili się nieobecnością Stanisława. Jednak dopiero wieczorem trafił do ich rąk list pożegnalny. Postanowili wyruszyć w pogoń za nim. Wyruszyli niezwłocznie, to znaczy albo jeszcze tego samego wieczoru, albo następnego dnia rano. Nie udało im się dogonić Stanisława, gdyż prawdopodobnie gonili za nim na drodze do Rzymu, gdy tymczasem Stanisław udał się w inną stronę – do Augsburga. Dopiero następnego dnia Paweł zawrócił w tę stronę. Sam Stanisław tak o tym pisze w jednym ze swoich listów do przyjaciela: „Przebyłem w zdrowiu już połowę drogi. (...) Niedaleko od Wiednia dogonili mnie dwaj moi słudzy, których rozeznałem i przed którymi schowałem się do pobliskiego lasu. W ten sposób uszedłem ich rąk. Przebyłem już wiele wzgórz oraz lasów. Kiedy koło południa pokrzepiłem znużone ciało u przezroczystego źródła, usłyszałem naraz głos kopyt końskich. Podnoszę się i przyglądam jeźdźcowi. Był to mój brat, Paweł. Popuściwszy cugle podąża ku mnie. Koń w pianie, twarz brata rozpalona bardziej niż słońce. Możesz sobie wyobrazić, mój Erneście, w jakim musiałem być wtedy strachu, nie mając możności ucieczki. Stanąłem dla nabrania sił i pierwszy, zbliżając się do jeźdźca, proszę jako pielgrzym o jałmużnę. Zaczął dopytywać się o swojego brata. Odpowiedziałem, że nad ranem tędy przechodził. Na to on, nie tracąc chwili, spiął ostrogami konia i rzuciwszy mi pieniądz popędził w dalszą drogę. Podziękowałem Najświętszej Pannie, Matce mej, i by uniknąć następnej pogoni skryłem się do pobliskiej groty, gdzie przeczekawszy trochę, puściłem się w dalszą podróż.”
     Słowa te potwierdzili potem i Paweł, i sługa Pacyfik, że mieli go na oczach, a go nie poznali. Paweł wyrzucał sobie do śmierci, że wtedy na drodze był jakby oślepiony. Po śmierci Stanisława zeznawał też o. Franciszek Antonio – na podstawie korespondencji lub rozmowy dowiedział się od Stanisława, że w drodze do Augsburga Stanisław otrzymał Komunię św. z rąk anioła, kiedy nie mógł jej przyjąć w kościele protestanckim.
     Stanisław nie zastał w Augsburgu Piotra Kanizego. Dowiedział się, że przebywa on w Dylindze, tam więc skierował swoje kroki i tam na szczęście zastał go. Był to prawdopodobnie początek września. Piotr Kanizy nie chciał go przyjąć do zakonu, bo musiałby sprzeciwić się regule, nie zatrzasnął jednak przed młodzieńcem drzwi. Przyjął go na razie na próbę. Na około trzy tygodnie umieścił Stanisława w kolegium św. Hieronima, który tam z ochotą spełniał posługi kuchenne, usługiwał do stołu, a czynił to z taką troską i pilnością, że zwrócił na siebie uwagę wszystkich. Przyglądając się Stanisławowi Piotr Kanizy podjął postanowienie wysłania go do Rzymu. Zaopatrzony w listy polecające do generała zakonu, Franciszka Borgiasza, wyruszył Stanisław wraz z dwoma innymi młodzieńcami na przełomie września i października w drogę. Na miejsce przybyli 25 października 1567 roku.
     Zatrzymał się w Domu Profesów, znajdującym się w środku Wiecznego Miasta i będącym siedzibą generała zakonu jezuitów. 28 października, po trzydniowym odpoczynku i zdaniu egzaminu zostaje oficjalnie przyjęty do zakonu. Podczas przyjęcia wyraził gotowość, iż będzie oddawał się naukom lub posługom domowym, gotów jest zostać księdzem lub braciszkiem, w tych sprawach poddaje się woli przełożonych.
     W Domu Profesów Stanisław mieszkał do końca roku 1567. W styczniu 1568r. został wysłany do Kolegium Rzymskiego, gdzie przeszedł „trzydziestodniową próbę”. Po tej próbie został przeniesiony do Nowicjatu św. Andrzeja. W tym czasie w nowicjacie przebywało około 40 kleryków, w tym oprócz Stanisława dwóch jeszcze Polaków: Warszewicki i Koziegłowski.
     Stanisław Warszewicki, chociaż wstąpił do nowicjatu kilka tygodni po Stanisławie Kostce, był od niego starszy o 23 lata. Był on poprzednio kanonikiem gnieźnieńskim, zrzekł się jednak godności i nadziei na biskupstwo, aby wstąpić do jezuitów. Między obydwoma Stanisławami szybko zawiązała się serdeczna przyjaźń. Kostka zwierzał się Warszewickiemu ze swoich przeżyć mistycznych, a ten dostrzegał w Kostce młodzieńca o wyjątkowo czystej i pięknej duszy; „...stawał się jego uczniem, przejęty podziwem dla duchowej wielkości Stanisława” – jak pisał Krzysztof Chodkiewicz, autor jednego z żywotów świętego.
     Najbardziej pokrewną duszą dla Stanisława był jego równolatek, który został przyjęty do jezuitów w kwietniu 1568r., późniejszy błogosławiony Rudolf Akwawiwa. Obaj mieli podobne usposobienia i przeżycia. Po śmierci Stanisława Rudolf pierwszy zaczął szerzyć jego kult w nowicjacie i w Rzymie.
     Jeszcze jednym bliskim przyjacielem Stanisława został również jego rówieśnik, bracieszek zakonny Stefan Augusti. Stanisław pokochał go za jego prostotę i dziecięcą pobożność. Jemu powierzał najwięcej osobistych sekretów i tej przyjaźni zawdzięczamy znajomość wielu szczegółów z życia Stanisława.
     Rozkład zajęć w nowicjacie był prosty: modlitwa, praca umysłowa i fizyczna – posługi w domu i w szpitalach, nauczanie religii w kościołach, przynoszenie żywności z Kolegium Rzymskiego, porządki w pokojach, na korytarzach, pomaganie w kuchni, zmywanie naczyń, podawanie do stołu, rąbanie drewna; konferencje mistrza nowicjatu i przyjezdnych gości, dyskusje na tematy życia wewnętrznego i o sprawach kościelnych. Z ćwiczeń duchowych największy nacisk kładziono na modlitwę myślną, potem na rachunek sumienia oraz na czytanie duchowne. Rano więc, przed Mszą św. Stanisław odprawiał razem ze wszystkimi rozmyślania trwające godzinę, do których z reguły przygotowywał się poprzedniego dnia wieczorem. Ulubionym tematem jego rozmyślania była Męka Pańska. Potem uczestniczył we wspólnej modlitwie ze wszystkimi członkami zakonu. Dla osobistej kontroli 2 razy dziennie – 15 minut przed obiadem i 15 minut przed kolacją – dokonywał rachunku sumienia. Na czytanie lektury ascetycznej nie ograniczano czasu. Między innymi czytał Stanisław żywoty świętych i książeczkę „O naśladowaniu Chrystusa”.
      Ważną sprawą w życiu Stanisława było umartwienie. Pościł nie od północy przed Komunią, jak nakazywały ówczesne przepisy, ale już od poprzedniego dnia. Biczował się – za specjalnym pozwoleniem przełożonych – w wigilię dnia św. Wawrzyńca publicznie. Sypiał na podłodze; nawet w ostatniej chorobie konający Stanisław prosił, by go położono na podłodze.
     O jego życiu wewnętrznym tak pisał Stanisław Warszewicki w życiorysie Stanisława: „Brak słów na wyrażenie wzniosłości jego cnót i drogocennych przykładów, którymi odznaczał się jego żywot. Był dla wszystkich wzorem i zwierciadłem doskonałości zakonnej. Niezwykle pokorny, pełen wzgardy względem zaszczytów świata, skromności przedziwnej, w posłuszeństwie dokładny, bez żadnego sprzeciwu względem rozkazów, bez oporu i wahania tak wykonywał otrzymane zlecenia, jak gdyby wyszły z ust samego Boga... Słodki względem innych, twardy i surowy był względem siebie... Ciało trapił ostrymi pokutami. Życie jego było życiem doskonałego zakonnika, jakiego obraz kreślił nam ojciec nasz św. Ignacy w swych konstytucjach. Wszystkie czyny jego były zgodne z regułą. Był tak ściśle zjednoczony z Bogiem, że całe godziny spędzał na modlitwie bez żadnego roztargnienia”.
     W lipcu przyjechał do Rzymu na zaproszenie papieża Pawła V prowincjał Górnych Niemiec, Piotr Kanizy. 1 sierpnia, w uroczystość Matki Bożej Anielskiej, wygłaszał naukę do nowicjuszy u św. Andrzeja. Piotr wybrał za temat nauki rozważanie niespodziewanej śmierci. Mówił, że jeden miesiąc w roku będzie ostatnim w naszym życiu. Który to będzie z 12 miesięcy – nie wiadomo. Dlatego na początku każdego miesiąca należy to sobie uświadomić i każdy miesiąc tak przeżyć, jakby miał on być tym ostatnim. Stanisław słowa te zastosował do siebie dosłownie. Od tej chwili już nie opuściła go myśl o niespodziewanej śmierci. Zwierzył się nawet Stefanowi Augusti, że ma przeczucie, iż ten miesiąc będzie ostatnim miesiącem jego życia. Podkreślił, że chociaż myśl z nauki Piotra Kanizego odnosi się do wszystkich, to dla niego jest głosem samego Boga.
     Był zwyczaj w Towarzystwie Jezusowym, że na początku każdego miesiąca członkowie Towarzystwa ciągnęli jako „losy” imiona świętych. Wylosowany święty był patronem miesięcznym zakonnika, który naśladował go w cnotach, do niego się modlił, w dniu jego święta przystępował do Komunii św. Na początku sierpnia Stanisław wylosował sobie św. Wawrzyńca. Wieczorem w wigilię dnia św. Wawrzyńca, tj. 9 sierpnia poddał się publicznemu biczowaniu w refektarzu, następnego dnia przystąpił do Komunii św., a potem usługiwał w kuchni. Wieczorem poczuł się źle, pojawiła się gorączka. Zawiadomił przełożonych, jak nakazywała konstytucja i położył się do łóżka. Po raz kolejny przy tym oświadczył, że za kilka dni umrze. Przez pierwsze trzy dni choroba nie wyglądała na poważną. Dopiero 14 sierpnia temperatura podniosła się, Stanisława opuściły siły, pojawiły się mdłości, na czoło wystąpił zimny pot połączony z dreszczami, puls bił bardzo nieregularnie, na ustach pojawiła się krew. Stanisław poprosił, żeby położono go na podłodze. Rektor nowicjatu początkowo sprzeciwił się, ale w końcu wyraził zgodę: położono Stanisława na prześcieradle na podłodze i w takiej pozycji przygotowywał się na śmierć. Przede wszystkim poprosił o spowiedź, po czym przyjął Komunię św. i poprosił o Ostatnie Namaszczenie, którego udzielił mu mistrz nowicjatu, o. Fatio. Do ostatniej chwili Stanisław z pełną świadomością przygotowywał się na śmierć. W ostatnich godzinach prosił jeszcze do łóżka kolegów. Gdy mu oznajmiono, że jest noc i koledzy już śpią, prosił obecnych przełożonych, żeby ich w jego imieniu pozdrowili i przeprosili, jeśli współżyjąc z nimi dał im może zły przykład. Potem dziękował Bogu za wiarę i powołanie zakonne, prosił o odpuszczenie grzechów i przyjęcie ducha.
     Tak modlił się trzymając krucyfiks w ręku. Obok klęczeli ojciec Fatio i Stanisław Warszewicki. Głos jego stopniowo cichł i wreszcie około godziny trzeciej godziny nocy z 14 na 15 sierpnia zupełnie zamilkł. „Około trzeciej godziny nocy” w przełożeniu na dzisiejszy zegar oznacza najprawdopodobniej czas tuż po północy, chociaż – przyznać to trzeba – pomimo długich dyskusji, nie można tego terminu uznać za bezwzględnie pewny. Dlatego też niektóre źródła jako datę śmierci Stanisława podają 14 sierpnia.
     Inaczej natomiast przedstawia się sprawa ustalenia przyczyny śmierci. Ta – mimo różnych spekulacji – już na zawsze pozostanie dla nas nieznana.
     Stanisław przebywał w nowicjacie niecałe 10 miesięcy. Przez ten czas ojciec czynił wszystko, żeby wydostać syna z zakonu. Poruszył wszystkie dostępne mu sprężyny. Do Stanisława wysłał list pełen wymówek i gróźb, ale syn odpisał mu, że powinien raczej dziękować Bogu, że wybrał go na swoją służbę. Jeszcze w czasie obrzędów pogrzebowych przybył do Rzymu Paweł z poleceniem ojca, żeby zmusił Stanisława do powrotu do domu. Kiedy jednak Paweł ujrzał, jak wielką czcią otoczony jest jego młodszy brat, doznał tak wielkiego wzruszenia, że było to początkiem jego nawrócenia. U trumny Stanisława, przybranej wbrew zwyczajowi zakonnemu kwiatami, tłumnie gromadzili się ojcowie i bracia jezuici oraz lud rzymski. Modlono się u jego trumny, całowano jego ciało i stopy, zabierano cząstki szat jako relikwie. Generał zakonu Franciszek Borgiasz o świątobliwej śmierci młodego kleryka powiadomił wszystkie prowincje, a zwłoki nakazał wprawdzie pogrzebać we wspólnym grobie, ale tak, aby można było łatwo je odróżnić.

Marmurowa figura św. Stanisława, Pierre Le Gros
     Kiedy w dwa lata po śmierci otwarto grób Stanisława, znaleziono jego ciało zachowane bez żadnych oznak rozkładu. W XVI wieku nie była jeszcze uregulowana prawnie sprawa beatyfikacji, dlatego nie było uroczystości. Często wystarczało, żeby papież nazwał kogoś błogosławionym. W przypadku Stanisława, na skutek starań jezuitów, papież Paweł V 14 sierpnia 1606r. zezwolił ustnie na cześć publiczną Stanisława. Poprzedniego jeszcze roku wydał też zgodę na zawieszenie obrazu Stanisława w kościele św. Andrzeja w Rzymie i na zawieszanie przy nim lamp i wotów. W roku 1670 papież Klemens X zezwolił jezuitom na odprawianie Mszy św. i na odmawianie godzin kanonicznych ku czci Stanisława, a cztery lata później ogłosił Stanisława Kostkę jednym z głównych patronów Korony Polskiej i Wielkiego Księstwa Litwy.
     Już po zezwoleniu ustnym Pawła V na oddawanie publicznej czci Stanisławowi jezuici zaczęli czynić starania o kanonizację. Jednak w 1634r. uległy zmianie przepisy dotyczące tych spraw i w związku z tym sprawa się odwlekła. W 1714 roku papież Klemens XI wydał dekret kanonizacyjny, a samego aktu kanonizacji dokonał jego następca, papież Benedykt XIII 31 grudnia 1726r. Św. Stanisław Kostka był pierwszym jezuitą, który dostąpił chwały ołtarzy.
     Ciało świętego do dziś spoczywa w ołtarzu kościoła św. Andrzeja w Rzymie (S. Andrea al Quirinale). Relikwia głowy znajduje się w nowicjacie jezuickim w Gorheim w Austrii. Cząstkę relikwii sprowadzono też w 1926r. do Rostkowa.
     W celi klasztornej, w której zmarł Stanisław umieszczono wykutą przez Pierre'a Le Grosa w kararyjskim marmurze figurę leżącego świętego. Mimo że od tamtej chwili upłynęło ponad 400 lat, jezuici nadal ozdabiają świeżymi kwiatami pokój i figurę Stanisława oraz jego prywatną kaplicę.
     Św. Stanisław Kostka został patronem diecezji łódzkiej i płockiej, Warszawy, Poznania, Lublina, Lwowa i Gniezna, patronem Polski, a także patronem młodzieży, młodzieży studiującej, nowicjuszy jezuickich, umierających; wzywany jest w przypadku złamań kończyn, chorób oczu i gorączki oraz w przypadku poważnej choroby.
     Pamiątkę świętego obchodzono 13 listopada, ale w 1974r. przeniesiono ją na 18 września, by na progu roku szkolnego uprosić błogosławieństwo dla dzieci i młodzieży.
     W Ikonografii święty przedstawiany jest zwykle w stroju jezuity włoskiego, a więc w płaszczu ze stojącym kołnierzem. Jego atrybuty to lilia symbolizująca czystość, krucyfiks, różaniec i wizerunek Matki Bożej. Równie często święty przedstawiany jest podczas wizji, kiedy Matka Boża wręcza mu dzieciątko Jezus, w wizji, w której św. Barbara przynosi mu Komunię św. lub też kiedy anioł przyniósł mu Komunię podczas ucieczki z Wiednia.
     Słowiańskie imię Stanisław miało oznaczać „stanie się sławny”

św. Teresa Benedykta od Krzyża (Edyta Stein)

"Ja, Edyta Stein, córka zmarłego kupca Zygfryda Stein i jego żony Augusty, z domu Courant, urodziłam się 12 października 1891 roku we Wrocławiu. Posiadam obywatelstwo państwa polskiego, jestem Żydówką" - tak pisała o swych korzeniach jedna z najwybitniejszych chrześcijanek XX wieku.

Wychowywana w ortodoksyjnym judaizmie, po egzaminie dojrzałości porzuciła wiarę ojców, świadomie wybierając ateizm. Studiowała we Wrocławiu psychologię, historię i germanistykę, a w 1913r. - zafascynowana fenomenologią Husserla - udała się do Getyngi, aby napisać doktorat z filozofii. Podczas I wojny światowej ochotniczo pielęgnowała zakaźnie chorych w lazarecie wojskowym na Morawach. Kiedy w 1916 r. Husserla powołano na uniwersytet we Fryburgu Bryzgowijskim, podążyła za nim, aby obronić pracę doktorską; przez następne lata była jego asystentką. U szczytu kariery naukowej przeżyła przełom duchowy i w 1922 r. przyjęła chrzest. Przez kolejne dziewięć lat nauczała w dominikańskim seminarium nauczycielskim oraz liceum w Spirze, a także pracowała nad kolejnymi publikacjami oraz przekładami filozoficznymi. W latach 1931/32 wykładała w Instytucie Pedagogicznym w Monastyrze.

Rok później wstąpiła do Karmelu w Kolonii, gdzie przyjęła imię Teresy Benedykty od Krzyża. W zakonie kontynuowała pracę nad dziełami filozoficznymi oraz prowadziła studium poświęcone św. Janowi od Krzyża. W 1938 r. złożyła profesję wieczystą, ale wkrótce hitlerowskie prześladowania Żydów zmusiły ją do ucieczki z Niemiec do Karmelu w holenderskim Echt. Aresztowana 2 sierpnia 1942 r. i przewieziona do Auschwitz, została zamordowana - razem z rodzoną siostrą, Różą - w komorze gazowej. Beatyfikowano ją w 1987, a kanonizowano w 1998 roku. Wśród jej rzeczy osobistych, które pozostawiła w klasztornej celi, odnaleziono m. in. akt ofiarowania życia za nawrócenie Żydów.

Beatyfikowana (1 maja 1987), kanonizowana (11 października 1998) i ogłoszona patronką Europy (1 października 1999) przez papieża Jana Pawła II. W Lublińcu, który był jej ukochanym miastem, znajduje się Muzeum św. Edyty Stein oraz kościół pod jej wezwaniem. Wspomnienie liturgiczne Edyty Stein – Święto św. Teresy Benedykty od Krzyża, Dziewicy i Męczennicy, Patronki Europy – jest obchodzone w Kościele katolickim 9 sierpnia.