24 marca 1921 Franciszek Blachnicki rodzi się w Rybniku jako siódme dziecko Józefa i Marii Blachnickich z domu Miller. 1929 Blachniccy osiadają w Tarnowskich Górach, gdzie Franciszek uczęszcza do Państwowego Gimnazjum Męskiego im. Jana Opolskiego oraz aktywnie uczestniczy w ruchu harcerskim. 1938 Zdaje z wyróżnieniem egzamin maturalny i zgłasza się jako ochotnik do wojska. 1938-1939 Odbywa roczną służbę w oddziałach Wojska Polskiego w Katowicach, Mikołowie i Tarnowskich Górach. Zdobywa stopień plutonowego podchorążego rezerwy. wrzesień 1939 Bierze udział w kampanii wrześniowej w oddziałach 11 Pułku Piechoty z Tarnowskich Gór aż do klęski w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim (17-20 września). wrzesień/październik 1939 Zbiega z niemieckiej niewoli i wraca do Tarnowskich Gór. październik 1939 Włącza się w działalność konspiracyjną w ramach Polskiej Organizacji Partyzanckiej (POP) i Związku Walki Zbrojnej (ZWZ). marzec 1940 Musi uciekać z Tarnowskich Gór z powodu zdekonspirowania swej organizacji. 27 kwietnia 1940 Zostaje aresztowany przez gestapo w Zawichoście nad Wisłą. 24 czerwca 1940 Po śledztwie i pobycie w areszcie śledczym w Tarnowskich Górach zostaje wraz z pierwszą grupą więźniów śląskich osadzony w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu jako więzień nr 1201. 19 września 1941 Zostaje przeniesiony do więzienia śledczego w Zabrzu, później w Katowicach. 30 marca 1942 Śledztwo kończy się procesem, na którym zostaje skazany na karę śmierci za działalność konspiracyjną przeciw hitlerowskiej Rzeszy. 17 czerwca 1942 Na oddziale skazańców B-1 w Katowicach dokonuje się nagłe, cudowne nawrócenie na Franciszka Blachnickiego na osobową wiarę w Chrystusa. 14 sierpnia 1942 Zostaje ułaskawiony, karę śmierci zamieniono mu na 10 lat więzienia do odsiedzenia po zakończeniu wojny. 1942-1945 Przebywa w więzieniach i obozach w Raciborzu, Rawiczu, Börgermoor, Zwickau i Lengenfeld. 17 kwietnia 1945 Zostaje wyzwolony przez armię amerykańską wraz z całym obozem w Lengenfeld. 6 sierpnia 1945 Składa podanie z prośbą o przyjęcie do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. 1945-50 Uczy się i formuje w seminarium duchownym, osiąga wyniki celujące i bardzo dobre. Interesuje się psychologią religii, liturgiką i mariologią. Bierze udział w zajęciach Koła Liturgicznego, Koła Abstynenckiego i Sodalicji Mariańskiej. 25 czerwca 1950 Przyjmuje święcenia kapłańskie z rąk biskupa Stanisława Adamskiego w kościele św. Piotra i Pawła w Katowicach, który pełni wówczas rolę prokatedry. 1950-56 Pracuje jako wikary w parafiach: św. Marii Magdaleny w Tychach (1950-52), św. Mikołaja w Borowej Wsi (zastępstwo), Matki Bożej Różańcowej w Łaziskach Górnych (1952), św. Jerzego w Rydułtowach (1953-54), św. Marii Magdaleny w Cieszynie (1955), św. Bartłomieja w Bieruniu Starym (1955-56). lipiec-sierpnień 1951 Prowadzi rekolekcje dla ministrantów w Kokoszycach i Lublińcu. Zmienia tradycyjny program rekolekcji na bardziej dostosowany do dzieci wprowadzając naukę ministrantury, gry, zabawy, wycieczki itp. 10-14 sierpnia 1952 Prowadzi rekolekcje dla dzieci w zakładzie Sióstr Urszulanek, pojawia się określenie "Oaza Dzieci Bożych". 19 lipca - 1 sierpnia 1954 W Bibieli koło Tarnowskich Gór prowadzi po raz pierwszy dwutygodniową Oazę Dzieci Bożych dla ministrantów. 4-20 lipca 1955 W Stryszawie prowadzi po raz pierwszy 15-dniową Oazę Dzieci Bożych opartą o tajemnice różańca. 1952-1956 W czasie wysiedlenia biskupów diecezji katowickiej bierze udział w pracach tajnej Kurii popadając w konflikt z ówczesnym wikariuszem kapitulnym ks. infułatem Janem Piskorzem. sierpień 1955 Przeżywa swoje rekolekcje prowadzone przez ks. Karola Wojtyłę w Krakowie. 1955-56 Przebywa w Niepokalanowie, gdzie studiuje duchowość i metody pracy apostolskiej o. Maksymiliana Kolbego. listopad 1956 Uczestniczy w organizowaniu powrotu biskupów katowickich do diecezji, rozpoczyna pracę w Referacie Duszpasterskim Kurii Diecezjalnej w Katowicach i w redakcji tygodnika "Gość Niedzielny". 8 września 1957 Proklamuje w Piekarach społeczną akcję przeciwalkoholową "Krucjata Trzeźwości" (od 10 sierpnia 1958 - "Krucjata Wstrzemięźliwości"). Ruch w przeciągu trzech lat mobilizuje ponad sto tysięcy osób dorosłych na terenie całego kraju do podjęcia abstynencji ofiarowanej jako ekspiacja w intencji osób uzależnionych od alkoholu. Ks. Franciszek Blachnicki naraża się swymi działaniami na nieustanne szykany ze strony władz PRL. 29 sierpnia 1960 Służba Bezpieczeństwa likwiduje Centrum Krucjaty Wstrzemięźliwości. październik 1960 Wyjeżdża do Krościenka nad Dunajcem, gdzie pisze "Memoriał w sprawie likwidacji Krucjaty Wstrzemięźliwości". 15 marca 1961 Aresztowanie ks. Franciszka Blachnickiego i osadzenie w wiezieniu w Katowicach. 19 lipca 1961 Skazany na 10 miesięcy więzienia w zawieszeniu na trzy lata. lato 1961 Kuria Diecezjalna spełnia prośbę Blachnickiego i kieruje go na studia z teologii pastoralnej na KUL do Lublina. Studia umożliwiają mu pogłębienie i uporządkowanie duszpasterskich doświadczeń z lat pięćdziesiątych. Okres ten owocuje licznymi publikacjami z teologii pastoralnej, liturgiki i katechetyki. W tym czasie tworzą się też podwaliny Ruchu Światło-Życie. 1963 Pisze pracę licencjacką pt. "Metoda przeżyciowo-wychowawcza dziecięcych rekolekcji zamkniętych". 1965 Broni pracę doktorską pt. "Zasada bosko-ludzka F. X. Arnolda jako zasada formalna teologii pastoralnej i duszpasterskiej", później habilituje się. 1966-77 Jest redaktorem "Biuletynu Odnowy Liturgicznej" w "Collecthanea Theologica". 1964-1972 Pracuje na KUL-u w charakterze asystenta i adiunkta, współorganizuje Instytut Teologii Pastoralnej. W oparciu o naukę Soboru Watykańskiego II wypracowuje personalistyczno-eklezjologiczną koncepcję teologii pastoralnej, a także koncepcje i podwaliny metodologiczne pod katechetykę fundamentalna i teologie pastoralną ogólną. 1967 Zostaje mianowany Krajowym Duszpasterzem Służby Liturgicznej. 8 czerwca 1979 Doprowadza do uroczystego proklamowania dzieła Krucjaty Wyzwolenia Człowieka w Nowym Targu podczas 1. Pielgrzymki papieża Jana Pawła II do Polski. 1980 Tworzy plan Wielkiej Ewangelizacji "Ad Christum Redemptorem" dotarcia z Ewangelią do każdego człowieka w Polsce. 10 grudnia 1981 Wyjeżdża do Rzymu, by kontynuować prace związane z zainicjowanym przez niego Kongresem Ruchów Odnowy i tam zastaje go stan wojenny. 1982 Osiada w ośrodku polskim "Marianum" w Carlsbergu (RFN), gdzie rozpoczyna organizowanie Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji Światło-Życie. Prowadzi tam pracę duszpasterską wśród polskich emigrantów. Wydaje biuletyn "Prawda-Krzyż-Wyzwolenie". czerwiec 1982 Zakłada Chrześcijańską Służbą Wyzwolenia Narodów - stowarzyszenie skupiające Polaków i przedstawicieli innych narodów Europy Środkowo-Wschodniej wokół idei suwerenności wewnętrznej i jedności narodów w walce o wyzwolenie. 27 lutego 1987 Umiera nagle w Carlsbergu. 17 lutego 1994 Zostaje odznaczony pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. 5 maja 1995 Otrzymuje pośmiertnie Krzyż Oświęcimski. 9 grudnia 1995 Rozpoczyna się jego proces beatyfikacyjny. 1 kwietnia 2000 Doczesne szczątki Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego zostają przeniesione do Krościenka nad Dunajcem.
Polecam stronę - http://www.blachnicki.oaza.pl
_______________________ Opracowanie na podstawie: ks. Adam Wodarczyk: Ruch Światło-Życie. Osoba założyciela, historia ruchu i rozwój w archidiecezji katowickiej w: Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne, Księgarnia św. Jacka, Katowice 1994-95, nr 27/28. ks. Adam Wodarczyk: Ks. Franciszek Blachnicki - życie i działalność w latach 1921-61, praca magisterska, Wyższe Śląskie Seminarium Duchowne, Katowice 1993 Anna Wojtas: Apostoł Żywego Kościoła, Wyd. Światło-Życie, Kraków 2003.
|