Ostatnie tygodnie strajku dały mi dużo do myślenia. Bez strajku muszę czekać na kolejną wizytę u np. ortopedy 35 dni. Przy czym moja dolegliwość akurat łączy się z niefajnym bólem i myślę, że większość ludzi leczących się u ortopedy cierpi z powodu bólu. W takim tempie diagnozę postawi mi chyba za pół roku. 6 miesięcy "leczyłam się" u neurologa, który nie postawił diagnozy, traktował mnie jak kawał mięsa i wpakował we mnie 25 zastrzyków, które ani troszkę nie pomogły:/ Przepisał mi również Tramal (środek odurzający) niby na ból, z tym że po jednej tabletce jesteś na haju i nie jesteś w stanie nawet kiwnąć palcem... to już chyba lepszy ból, bo chociaż mogę pojechać do szkoły, ugotować obiad itp. Miałam praktyki w wielu szpitalach, przychodniach i pracowniach służby zdrowia i (nie szufladkując) wszyscy lekarze mieli pacjentów w d.... Pewnie są gdzieś tam super fajni lekarze z powołania, ale ja jeszcze takiego nie spotkałam:( Nie dość, że normalnie czeka się dużo za dużo w kolejkach to teraz lekarze strajkują i przepadają nam długo oczekiwane wizyty. Zamiast czekam 35 dni będę czekać 70. Dla mnie może bez większej różnicy, ale co z taką schorowaną babcią albo osobą poważnie chorą dla nich liczy się każdy dzień! Zgadzam się, że lekarze mają prawo do strajku tylko co z misją. Przecież taki zawód to powołanie. Słyszałam nawet, że nie pomogli na pogotowiu koleżance ze skręcona nogą, bo jest strajk i pomagają tylko przy zagrożeniu życia. Jednej znajomej pani przepadło długo oczekiwane badanie tętnic wieńcowych. Problemy z sercem to nie przelewki. Skąd ktoś może wiedzieć czy jej życie nie jest zagrożone skoro nie zrobią jej tego badania. Straszny cyrk. Czy Ci lekarze nie mogli tego inaczej rozwiązać? Dlaczego znowu robi się coś kosztem pacjenta?