24 marca 1921
Franciszek Blachnicki rodzi się w Rybniku jako siódme dziecko Józefa i Marii Blachnickich z domu Miller.
1929
Blachniccy osiadają w Tarnowskich Górach, gdzie Franciszek uczęszcza do Państwowego Gimnazjum Męskiego im. Jana Opolskiego oraz aktywnie uczestniczy w ruchu harcerskim.
1938
Zdaje z wyróżnieniem egzamin maturalny i zgłasza się jako ochotnik do wojska.
1938-1939
Odbywa roczną służbę w oddziałach Wojska Polskiego w Katowicach, Mikołowie i Tarnowskich Górach.
Zdobywa stopień plutonowego podchorążego rezerwy.
wrzesień 1939
Bierze udział w kampanii wrześniowej w oddziałach 11 Pułku Piechoty z Tarnowskich Gór aż do klęski w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim (17-20 września).
wrzesień/październik 1939
Zbiega z niemieckiej niewoli i wraca do Tarnowskich Gór.
październik 1939
Włącza się w działalność konspiracyjną w ramach Polskiej Organizacji Partyzanckiej (POP) i Związku Walki Zbrojnej (ZWZ).
marzec 1940
Musi uciekać z Tarnowskich Gór z powodu zdekonspirowania swej organizacji.
27 kwietnia 1940
Zostaje aresztowany przez gestapo w Zawichoście nad Wisłą.
24 czerwca 1940
Po śledztwie i pobycie w areszcie śledczym w Tarnowskich Górach zostaje wraz z pierwszą grupą więźniów śląskich osadzony w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu jako więzień nr 1201.
19 września 1941
Zostaje przeniesiony do więzienia śledczego w Zabrzu, później w Katowicach.
30 marca 1942
Śledztwo kończy się procesem, na którym zostaje skazany na karę śmierci za działalność konspiracyjną przeciw hitlerowskiej Rzeszy.
17 czerwca 1942
Na oddziale skazańców B-1 w Katowicach dokonuje się nagłe, cudowne nawrócenie na Franciszka Blachnickiego na osobową wiarę w Chrystusa.
14 sierpnia 1942
Zostaje ułaskawiony, karę śmierci zamieniono mu na 10 lat więzienia do odsiedzenia po zakończeniu wojny.
1942-1945
Przebywa w więzieniach i obozach w Raciborzu, Rawiczu, Börgermoor, Zwickau i Lengenfeld.
17 kwietnia 1945
Zostaje wyzwolony przez armię amerykańską wraz z całym obozem w Lengenfeld.
6 sierpnia 1945
Składa podanie z prośbą o przyjęcie do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie.
1945-50
Uczy się i formuje w seminarium duchownym, osiąga wyniki celujące i bardzo dobre. Interesuje się psychologią religii, liturgiką i mariologią.
Bierze udział w zajęciach Koła Liturgicznego, Koła Abstynenckiego i Sodalicji Mariańskiej.
25 czerwca 1950
Przyjmuje święcenia kapłańskie z rąk biskupa Stanisława Adamskiego w kościele św. Piotra i Pawła w Katowicach, który pełni wówczas rolę prokatedry.
1950-56
Pracuje jako wikary w parafiach: św. Marii Magdaleny w Tychach (1950-52), św. Mikołaja w Borowej Wsi (zastępstwo), Matki Bożej Różańcowej w Łaziskach Górnych (1952), św. Jerzego w Rydułtowach (1953-54), św. Marii Magdaleny w Cieszynie (1955), św. Bartłomieja w Bieruniu Starym (1955-56).
lipiec-sierpnień 1951
Prowadzi rekolekcje dla ministrantów w Kokoszycach i Lublińcu. Zmienia tradycyjny program rekolekcji na bardziej dostosowany do dzieci wprowadzając naukę ministrantury, gry, zabawy, wycieczki itp.
10-14 sierpnia 1952
Prowadzi rekolekcje dla dzieci w zakładzie Sióstr Urszulanek, pojawia się określenie "Oaza Dzieci Bożych".
19 lipca - 1 sierpnia 1954
W Bibieli koło Tarnowskich Gór prowadzi po raz pierwszy dwutygodniową Oazę Dzieci Bożych dla ministrantów.
4-20 lipca 1955
W Stryszawie prowadzi po raz pierwszy 15-dniową Oazę Dzieci Bożych opartą o tajemnice różańca.
1952-1956
W czasie wysiedlenia biskupów diecezji katowickiej bierze udział w pracach tajnej Kurii popadając w konflikt z ówczesnym wikariuszem kapitulnym ks. infułatem Janem Piskorzem.
sierpień 1955
Przeżywa swoje rekolekcje prowadzone przez ks. Karola Wojtyłę w Krakowie.
1955-56
Przebywa w Niepokalanowie, gdzie studiuje duchowość i metody pracy apostolskiej o. Maksymiliana Kolbego.
listopad 1956
Uczestniczy w organizowaniu powrotu biskupów katowickich do diecezji, rozpoczyna pracę w Referacie Duszpasterskim Kurii Diecezjalnej w Katowicach i w redakcji tygodnika "Gość Niedzielny".
8 września 1957
Proklamuje w Piekarach społeczną akcję przeciwalkoholową "Krucjata Trzeźwości" (od 10 sierpnia 1958 - "Krucjata Wstrzemięźliwości").
Ruch w przeciągu trzech lat mobilizuje ponad sto tysięcy osób dorosłych na terenie całego kraju do podjęcia abstynencji ofiarowanej jako ekspiacja w intencji osób uzależnionych od alkoholu. Ks. Franciszek Blachnicki naraża się swymi działaniami na nieustanne szykany ze strony władz PRL.
29 sierpnia 1960
Służba Bezpieczeństwa likwiduje Centrum Krucjaty Wstrzemięźliwości.
październik 1960
Wyjeżdża do Krościenka nad Dunajcem, gdzie pisze "Memoriał w sprawie likwidacji Krucjaty Wstrzemięźliwości".
15 marca 1961
Aresztowanie ks. Franciszka Blachnickiego i osadzenie w wiezieniu w Katowicach.
19 lipca 1961
Skazany na 10 miesięcy więzienia w zawieszeniu na trzy lata.
lato 1961
Kuria Diecezjalna spełnia prośbę Blachnickiego i kieruje go na studia z teologii pastoralnej na KUL do Lublina.
Studia umożliwiają mu pogłębienie i uporządkowanie duszpasterskich doświadczeń z lat pięćdziesiątych.
Okres ten owocuje licznymi publikacjami z teologii pastoralnej, liturgiki i katechetyki. W tym czasie tworzą się też podwaliny Ruchu Światło-Życie.
1963
Pisze pracę licencjacką pt. "Metoda przeżyciowo-wychowawcza dziecięcych rekolekcji zamkniętych".
1965
Broni pracę doktorską pt. "Zasada bosko-ludzka F. X. Arnolda jako zasada formalna teologii pastoralnej i duszpasterskiej", później habilituje się.
1966-77
Jest redaktorem "Biuletynu Odnowy Liturgicznej" w "Collecthanea Theologica".
1964-1972
Pracuje na KUL-u w charakterze asystenta i adiunkta, współorganizuje Instytut Teologii Pastoralnej.
W oparciu o naukę Soboru Watykańskiego II wypracowuje personalistyczno-eklezjologiczną koncepcję teologii pastoralnej, a także koncepcje i podwaliny metodologiczne pod katechetykę fundamentalna i teologie pastoralną ogólną.
1967
Zostaje mianowany Krajowym Duszpasterzem Służby Liturgicznej.
8 czerwca 1979
Doprowadza do uroczystego proklamowania dzieła Krucjaty Wyzwolenia Człowieka w Nowym Targu podczas 1. Pielgrzymki papieża Jana Pawła II do Polski.
1980
Tworzy plan Wielkiej Ewangelizacji "Ad Christum Redemptorem" dotarcia z Ewangelią do każdego człowieka w Polsce.
10 grudnia 1981
Wyjeżdża do Rzymu, by kontynuować prace związane z zainicjowanym przez niego Kongresem Ruchów Odnowy i tam zastaje go stan wojenny.
1982
Osiada w ośrodku polskim "Marianum" w Carlsbergu (RFN), gdzie rozpoczyna organizowanie Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji Światło-Życie. Prowadzi tam pracę duszpasterską wśród polskich emigrantów. Wydaje biuletyn "Prawda-Krzyż-Wyzwolenie".
czerwiec 1982
Zakłada Chrześcijańską Służbą Wyzwolenia Narodów - stowarzyszenie skupiające Polaków i przedstawicieli innych narodów Europy Środkowo-Wschodniej wokół idei suwerenności wewnętrznej i jedności narodów w walce o wyzwolenie.
27 lutego 1987
Umiera nagle w Carlsbergu.
17 lutego 1994
Zostaje odznaczony pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
5 maja 1995
Otrzymuje pośmiertnie Krzyż Oświęcimski.
9 grudnia 1995
Rozpoczyna się jego proces beatyfikacyjny.
1 kwietnia 2000
Doczesne szczątki Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego zostają przeniesione do Krościenka nad Dunajcem.


Polecam stronę - http://www.blachnicki.oaza.pl

_______________________
Opracowanie na podstawie:
ks. Adam Wodarczyk: Ruch Światło-Życie. Osoba założyciela, historia ruchu i rozwój w archidiecezji katowickiej w: Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne, Księgarnia św. Jacka, Katowice 1994-95, nr 27/28.
ks. Adam Wodarczyk: Ks. Franciszek Blachnicki - życie i działalność w latach 1921-61, praca magisterska, Wyższe Śląskie Seminarium Duchowne, Katowice 1993
Anna Wojtas: Apostoł Żywego Kościoła, Wyd. Światło-Życie, Kraków 2003.

Ostatnio edytowany przez ks. DK (2006-11-05 15:22:55)